Een gewone wet kan je nog omzeilen, bij die van Murphy ligt het al wat moeilijker.
Dat moet je vandaag de dag maar eens aan Amaryllis Temmerman vragen.
Met “ Nu of Nooit “ heeft de succesvolle zangeres, actrice, en presentatrice, een heel sterke song te pakken.
“We gaan dan maar ook snel een clip rond dit knappe nummer van mijn even knappe zus maken” moet broer Bert Temmerman gedacht hebben.
Op zich geen probleem want Bert is professioneel cameraman, en dan loopt één en ander al wat vlotter dan bij een doordeweekse amateur.
Maar deze keer niet dus.
Sommige dingen heb je dan ook niet zelf in de hand, en gebeurt er wel eens iets achter je rug waar je geen vat op hebt.
Zoals je auto met waardevol materiaal in, die wordt gepikt terwijl je de camera hanteert,
of je zus ( Amaryllis zelf nota bene) die tijdens het draaien haar auto in de prak rijdt, of de visagiste die op de set tegen betonblokken aanrijdt, terwijl de director dan weer zijn portefeuille niet meer terugvindt in de zak, waar ze een half uurtje eerder nog zat.
Of de setfotograaf, die zijn trein tegen een auto zag aanbotsen.
Je zou voor minder “ F*ck Murphy " roepen.
Om die verdomde Murphy een poepje te laten ruiken, maar vooral om broerlief bij al die miserie een handje te helpen, besloot Amaryllis aan de voorstelling van haar clip een benefietactie te koppelen inclusief een veiling waarvan de opbrengst naar de gedupeerde(n) zou gaan.
Wat die veiling uiteindelijk opbracht weten we niet precies, maar wel dat één van de te veilen items een privé-optreden van Amaryllis bij de hoogstbiedende persoon thuis was.
Dat laat een echte fan natuurlijk niet liggen, zodat de prijs snel de deur uit was.
Vooraleer de avond met exquis walking diner van restaurant Potiron uit Kasterlee echt op gang werd geschoten was er nog een intiem mooi moment waar vader en dochter Temmerman samen op het podium met “ Dat afgezaagde zinnetje ( ik hou van jou...) “ even in de huid van Willeke en Willy Alberti kropen.
Maar de grote verrassing van de avond moest toen nog komen...
Op de uitnoding stond vermeld dat er ook nog een optreden van Amanda & the Whoopies was gepland, zijnde de gebroeders Willy en Woody die samen met hun lieftallige, goeduitziende, vurige, langbenige, goed-bij-stem-zijnde, licht-onhandige en -ontvlambare buurvrouw Amanda wat crooners uit vervlogen tijden zouden brengen.
Wie eerder al een beetje de showbizz volgde, wist meteen dat Amaryllis en Amanda één en dezelfde persoon is, dat showbeest Ron De Rauw vanavond Willy Whoopie zou heten, en Pascal Vernimmenzijn broer Woody Whoopie zou spelen.
Vanaf het moment dat dit trio de scène van “ De Studio “ in de Aalsterse Lindenstraat beklom, stond het ganse theaterzaaltje voor het verdere verloop van de avond volop in vuur en vlam.
We zijn intussen al één en ander gewoon, maar dit was entertainment van de bovenste plank.
De stemmetjes allemaal loopzuiver, en ook muzikaal top.
Je moet het maar doen : alleen maar met een gitaartje en een bas, zonder drums, met slechts wat castagnetten en lege bierbakken als percussie.
Op Ron De Rauw’s (links ) visite kaartje staat “singer, actor, performer, coach”.
En daar is geen letter van gelogen, meer nog : de man is topklasse in al die facetten.
We hebben ook de basrifjes van Pascal Vernimmen wat in de gaten gehouden, en wat we hier hoorden, dat zien we er nog niet zo veel, semi-akoestisch, doen.
We hebben het eerder al geschreven : er zit een hoop talent in Vlaanderen, dat niet tot in de plakboeken van de stars-aanbidders raakt.
En waarschijnlijk willen ze dat ook niet.
En Amaryllis?
We kenden haar tot hiertoe het best als zangeres van vaak weemoedige, gevoelige liedjes, maar wat ze donderdagavond met deze Whoopies liet zien, was andere straffe koek.
Het publiek kreeg een uur lang een bruisende cocktail van knappe songs in heel wat verschillende genres voorgeschoteld.
Een vleugje swing-rock met “ Wake up little Suzy “ (dé song van the Everly Brothers uit 1957 ),
“ I love coffee, I love tea” was dan weer een java-jive (uit 1941 van Alvino Ray & the King Sisters ).
Met het cajun-countrylied Jambalaya (On the Bayou) (uit 1952 van Hank Williams) werd het publiek nog extra verwend.
En met “ Mambo Italiano” ( een hit uit 1954 van Rosemary Clooney ) was Amaryllis in haar nopjeskleed helemaal in haar nopjes.
Kijk maar eens naar onderstaand fragment:
Geen saaie bindteksten tussen de nummers door, maar stevige stukjes acteerwerk van de bovenste plank.
Alles tot in puntjes voorbereid wellicht, maar zo spontaan gebracht dat het leek alsof alles zo uit het vuistje kwam.
We zouden bij al dit moois bijna nog vergeten waarvoor we gekomen waren : de voorstelling van de nieuwe clip “ Nu of Nooit “, getekend Amaryllis Temmerman.
En ook die is niet te onderschatten.
We kijken nu al halsreikend uit naar de volgende.
Zonder “ Murphy “ en zijn stomme wet.
( willy van bouchaute )
( foto’s : ivan bracke )
Interview met Amaryllis Temmerman
Clip " Nu of Nooit "