Vreemd dat iedereen je nu ineens “vriend” noemt.
Echte vrienden zijn echter schaars, maar dat weet je, en jij alleen kent hun namen.
Het verdriet van je enig kind Marina toen ze aan de zijde van je burgemeester je rouwregister kwam tekenen was immens.
Het beeld zal me altijd bijblijven.
Zelzate is in rouw, Ertvelde ook.
Heel Vlaanderen gaat je missen, Eddy, en met hen de ganse wereld.
Weet je al dat ze zaterdag op de Markt in Zelzate 3 grote schermen gaan hangen?
Zodat de mensen die de kerk niet binnenraken toch nog een allerlaatste blik van jou te zien krijgen.
En ken je deze beelden nog hierboven?
Ik weet nog exact de datum en uur dat ze werden genomen.
Dinsdagavond 20 januari 1976, iets na achten.
43 was je toen.
Ik was er als enige journalist, voor "Het Zondagsblad", de weekendkrant van dagblad "Het Volk ".
Die avond zou jouw televisieshow worden uitgezonden op de BRT, en wij zouden een reportage maken over je bevindingen bij het live bekijken van de beelden.
Er was net niet genoeg plaats in de zetel boven in de living.
Jij stond dan maar je plaats af, en keek op je hurken vlak naast ons.
Na de show trok je met het ganse gezelschap naar beneden, want in je zaal ( Paris-Las Vegas) wachtte nog een schare fans, die vanuit alle hoeken van Vlaanderen naar Ertvelde waren afgezakt, om je live te horen zingen.
Op de rechtse foto duw je nog snel even de microfoon onder neus van de toenmalige burgemeester, zodat hij je op het podium zijn felicitaties kon overmaken.
Onder toezicht van de toch wel erg jonge regisseur Gi Bisaerts, die je televisieshow regisseerde.
Daarna nam je me mee naar het plaatsje achteraan, waar we samen nog de recenste krantenknipsels, die over jou waren verschenen, bekeken.
Sorry voor het sigaretje dat ik toen opstak.
Ik zou het nu niet meer doen.
Deze foto van ons samen is van iets latere datum en komt, als ik me niet vergis , uit de coulissen van het Feestpaleis in Beervelde, waar je present tekende op ons jaarlijks fanbal (The Garnets ) dat steevast op 30 april plaatsvond.
Er was nog geen sprake van security in die tijd- we spreken over midden jaren zeventig- en je vroeg me altijd om een paar “bodyguards”, die je veilig naar het podium konden loodsen.
Waar wij uiteraard dan met plezier voor zorgden.
Maar het leukst van al was hoe ik je leerde kennen.
Ik vermoed begin of midden jaren zestig, toen mijn nicht trouwde in één of ander zaaltje in Ertvelde.
Je heette toen nog voluit Eduard Van De Walle en luisterde het avondfeest op met je accordeon.
En zingen deed je daar ook natuurlijk.
Toen ik je vertelde dat ik muzikant was en mijn gitaar altijd in de koffer van mijn auto lag, vroeg je me "die maar te halen" en een paar liedjes mee te spelen.
Intussen wist ik hoe sterk je wel was op accordeon.
Ik heb het trouwens altijd jammer gevonden dat Eddy Wally dit instrument niet meer meenam op de “Bühne”.
Maar je was daarnaast ook een verduiveld goeie zanger, met een heel speciaal accentje, dat wel , maar dat heeft me nooit gestoord.
Meer nog, ik heb je nooit ook maar één noot horen vals zingen.
En je had verdomd ook mooie liedjes zoals “ Jou herken ik met gesloten ogen”, waarvan een stukje tekst hierboven.
Onze wegen zouden zich later nog meerdere keren kruisen.
Op de Gentse Zesdaagse zat je tijdens de live radiouitzending geregeld voor onze microfoon.
Eerst voor Stadsradio Roeland (foto links, een beeld uit 2007) en jaren later voor Radio Club FM.
En telkens weer was je hoed je trouwe bondgenoot.
Een koptelefoon opzetten is daarbij niet altijd even handig, zoals je ziet.
Nooit heb ik dit anderen op die manier zien doen.
Dit beeld dateert van augustus 2010.
Helemaal in je nopjes was je op dit kampioenenbal van voetbalclub Voorwaarts Gijzenzele.
Letterlijk ook : helemaal in je nopjes, met hagelwit kostuum en cashmeren das.
Al moest het jasje hier toch even uit naast zoveel vrouwelijk schoon.
Wij interviewden je na afloop in de kleedruimte, en merkten toen toch al de eerste sporen van stilaan opkomende vermoeidheid.
Een maand later ( september 2010 ) zat je terug aan onze interviewtafel op de internationale jaarbeurs Accenta in Flanders Expo Gent.
Niet wetende dat dit ons allerlaatste interview met jou zou worden.
We herinneren ons nog dat Hugo (Colpaert), je manager, ons belde met de vraag om de afspraak een paar dagen uit te stellen, omdat het die dag te vermoeiend voor jou was.
Uiteindelijk is het dan twee dagen later toch gelukt, al moest je onze afspraak dan maar combineren met een optreden in Nederland.
Maar eens je woord gegeven, kwam je dit altijd na.
Opvallend is ook dat we op dat moment gouverneur André Denys in onze uitzending hadden ( Radio Club FM ), waarmee je hier(boven) een praatje slaat.
André zou ons drie jaar later (2013 ) na een slepende ziekte ontvallen.
Drie jaar eerder dan jij dus.
Wat is dat toch met dat cijfer.
Eddy, we lazen in de krant de woorden van je dochter Marina, waarmee ze zei dat je bent heengegaan met die typische Eddy Wally smile om je mond.
Ik denk dat ze deze bedoelt.
Het ga je goed hierboven, lieve... vriend !
(willy van bouchaute)
De begrafenisplechtigheid heeft plaats zaterdag om 11 u in de Sint-Laurentiuskerk van Zelzate.