Wie donderdagavond naar de “Zappa” op het Antwerpse Kiel was afgezakt om er een ingetogen, op een barstoel zittende, fluwelen KATO met ukelele aan het werkte zien, zal beslist van een kale reis zijn teruggekeerd.
KATO staat vanavond immers met een voltallige live-band op het podium.
Dit om haar jongste (2-de) full-album “Warrior” aan pers en een beperkt gehouden publiek voor te stellen. We hebben het nieuwe album gelukkig al vooraf kunnen beluisteren, dus we zijn benieuwd hoe het live gaat klinken.
Stevig! Dat is het minste wat je zeggen kan.
De aanwezigen werden zowat anderhalf uur heel kunstig maar met knallende drums en loeiharde bas om de oren geslagen. Soms was het zelfs even moeilijk voor gitarist Steven Vergauwen om zijn gitaarriffs tot bij de achterste rij te krijgen.
Wonder boven wonder dat het zangeres KATO nog lukte om hier bovenuit te komen.
Al ging dat in de lage regionen toch al wat moeilijker, wat af en toe de toonvastheid niet ten goede kwam.
Hier de samenstelling van de live band achter KATO :
Steven Vergauwen (gitaar + backing vocal)
Stijn Tondeleir (bas)(ook actief bij "The Bony King Of Nowhere")
Hans Ijzerman (toetsen)
Joost Van den Broeck (drums) , ooit nog deel uitmakend van de laatste show band vroeger.
Over de Cd zelf gaan we het straks hebben, nu blijven we nog even naar de “Bühne” kijken.
Er staat hier duidelijk een hoop muzikaal talent samen op het podium.
Knappe drummer, een jonge “goed uit de voeten kunnende” bassist die zelfs ook met Tom Dice het podium deelt, en een toetsenist die de knepen van het vak kent, om dan nog niet te spreken van een klasbak als Steven Vergauwen aan de gitaar!
In het voetbal zouden ze het hebben over een “topclub”, waarbij ik dan toch weer de indruk krijg naar een wedstrijd te kijken, waar sommige spelers de bal net iets te lang bijhouden om hun spits ( hier KATO) te (be)dienen.
Als 21-jarige zangeres al een aantal gouden platen aan je muur hebben hangen, een “zomerhit” op je palmares hebben staan, op een zucht van de overwinning eindigen in een nationale talentenjacht, het is niet aan iedereen gegeven.
Maar er is nog meer : de nummers, die ze schrijft en componeert trekken nu ook de aandacht van enkele grote namen in de muziekwereld, zoals Koen Buyse, Sioen, Kit Hain, Ashley Hicklin en Jeroen Swinnen, zodat die meteen bereid werden gevonden om met haar samen te werken.
Jeroen Swinnen, die ook als producer aan haar nieuwe full-cd “Warrior” meewerkte, zorgde er ook voor, dat ze voor haar jongste album beroep kon doen op topmuzikanten als gitarist Geoffrey Burton, die eerder al als heel jonge gast met Arno ging toeren.
De evolutie, die de Leuvense singer-songwriter KATO de laatste twee jaar heeft doorgemaakt, grenst aan het onwaarschijnlijke : van het bedeesde “meisje met de “ukelele “ tot de “ vrouw die weet wat ze wil”. We hebben hierboven voor u 6 foto’s, genomen tijdens het interview onmiddellijk na haar “show-case”, op een rijtje gezet.
De eerste drie konden gerust uit 2011 dateren, de onderste drie tonen eerder een zelfzekere KATO, die zich beslist niet zal laten doen.
Het album “Warrior
De cover ziet er een beetje vreemd uit, alsof de “Warrior” nu al bedolven ligt onder een flinke laag stof en spinsels, maar wij weten natuurlijk beter.
Het album zelf staat vol met 10 , stuk voor stuk, knappe songs, heel erg gevarieerd, de ene al wat meer geladen “geproduced” dan de andere.
En een KATO die er duidelijk zin in heeft.
Onze tip is “Breaking up slowly”, het zesde nummer op het album, toevallig ook een van de favoriete songs van KATO zelf.
Het begint met een intro op akoestische gitaar, die ons een beetje doet denken aan de sound van “The Radio’s “, waar naast Bart Peeters gitarist Dany Lademacher het mooie weer maakte.
Hier tekent Geoffrey Burton voor de gitaren, en dan weer je het al.
Verrassend mooi hoe hier de stemmen van KATO en Tom (Dice) Eeckhout samen klinken.
Goed ook om weten is dat Zornik-frontman Koen Buyse meeschreef aan dit nummer.
Nummer, dat het in onze ogen ook goed zou doen als “single”.
Toch is het “Justify” ( 3-de nummer op de cd ) dat die eer te beurt valt.
Het nummer begint heel “psychedelisch” en dat sfeertje blijft er hangen tot de laatste noot gespeeld is. Niets mis mee. We herinneren ons een vinyl-lp uit 1970 “ That’s Underground” met nummers op als “ Killing Floor” van Electric Flag, “Mechanical World” van Spirit en
“You don’t love me” van Mike Bloomfield, Al Kooper en Steve Stills.
Het vinyl zelf stak in een kakafonie van kleuren, en wat er uit de groeven kwam was op zijn minst “psychedelisch” te noemen : geest-openbarend, een samenvoeging van de Grieke woorden “psyche” (geest) en “deloun” ( openbaren ) .
Als we bij onze terugweg van de “showcase” in de auto toevallig (?) KATO’s “Justify” op Q-music horen, denken we meteen aan bovenstaand vinyltje.
Toen we “Justify” eerder al, thuis met alle registers open, hadden beluisterd waren we er niet zo direct wild van. Maar hier rond 22u30 s’ avonds op de E17 Antwerpen-Gent klonk het in de warme rustige binnenruimte van mijn fotograaf’s Volvo verdomd goed.
Wil je zelf eens dat sfeertje voelen : dan ga je, best laat op de avond, thuis de lichten dimmen, volumeknop niet te ver opengooien, het derde nummer van het album aantikken en genieten!
“Justify” is een nummer, dat je meerdere keren horen moet, voor het helemaal tot je doordringt.
En dat zijn meestal de beste!
Aangenaam verrast zijn we ook door “Morning Light” (5-de nummer op het album).
Hier hoor je perfect hoe mooi KATO’s stemmetje wel klinkt. Knap tempo ook trouwens.
In het interview onder vertelt KATO ons dat lage tonen voor haar tamelijk nieuw zijn, maar hier neemt ze die allemaal op sublieme wijze. Hoog en Laag hier, geen problemen voor het talent uit Leuven.
Ook “Private Eyes” (nr7) en “Sugar Rush” (nr.9) zijn pareltjes.
Heel verschillend allemaal in tempo en arrangementen, maar toch allemaal heel boeiend om naar te luisteren.
Slotsom: dit is een heel knappe en mooie full-cd, die je meerdere keren moet beluisteren om er de echte waarde van in te schatten.
KATO heeft daarnaast met haar, nu eens gevoelige dan weer aanklagende, teksten ook wat te vertellen.
We hebben het bewust niet over die teksten gehad, omdat dit ons anders te ver zou leiden.
Maar ook hier is heel hard aan gewerkt.
Dat ze bij “Sony Music” heel erg in KATO geloven mag hier wel duidelijk zijn!
Ook manager Jan Hublau ( the Unit ) mag terecht fier zijn op zijn poulain.
met dank aan Karsten Biesemans van “Sony Music Belgium”
(willy van bouchaute)
(foto’s : ivan bracke)
Interview met KATO