Het is hooguit 3 uur 15 in de zondagmorgen als we het luchthaven gebouw in Zaventem binnenstappen.
De thermometer haalt met moeite 10 graden Celsius en we hebben dan maar onze warme Golazo Jacket aangetrokken,
dan al wetende dat die zo’n 7 uur later als een zware ballast over onze schouder zal hangen.
Sunjets mag dan wel voor een Belgische Touroperator doorgaan, de vloot waarmee ze hun passagiers
naar hun Turkse bestemming brengen is dat allerminst.
Als we met meer dan een half uur vertraging via “Gate nummer B17" de Airbus 321-200 van Freebird Airlines (FHY)
binnenstappen wordt ons dat meteen duidelijk.
Niet dat we iets tegen Turkse chartermaatschappijen hebben, maar dit slaat werkelijk alles.
De passagiers zitten hier werkelijk als sardienen op elkaar in een blikken doos geperst.
Met onze 1m93 is het uiteraard helemaal niet te doen, maar ook mensen van 1m70 kunnen
zich met moeite in hun zitje wringen. Bovendien zijn er nog een aantal stoelen, waarvan de leuning
niet meer rechtop te krijgen is. Veiligheid boven alles! Mijn oor!
Het wordt tijd dat er aan deze wantoestanden eindelijk eens een einde komt.
Na een erg turbulente vlucht van zo’n 3 uur 50 zetten we onder een kraakheldere hemel voet op Turkse bodem.
Bij de pascontrole wordt ons meteen een papiertje in de handen gestopt waarop een zegel staat gekleefd,
vergezeld van een tweetal onleesbare stempels.
Het maakt ons meteen al 15 euro lichter. Dat er in Brussel nog niemand op zo’n gedacht is gekomen.
De busrit Antalya-Side duurt een goed uurtje en als we bij het hotel onze koffers uit de buik van de bus halen,
brandt de zon al ongenadig op onze schouders. Het Golazo vestje zal dus voor een weekje de kast in moeten.
Het “Golden Coast Resort Hotel” ligt zo’n goede 20 kilometer van het antieke centrum van Side verwijderd
en is DE toplocatie uit de wijde omgeving.
Het is in handen van één Turkse familie : de familie ERCAN.
Maar hier later meer over.
Wat ons bij dit hotel meteen opvalt is het luxueuze uitzicht en de alom aanwezige netheid.
We zijn nog net op tijd om in het “main” restaurant nog even de allerlaatste restjes mee te pikken,
en de Efes-Pilsner kort zijn werk te laten doen.
Intussen heeft één van de vele aanwezige “boys” onze bagage al in kamer 4401 met uitzicht op zee en relax pool neer gedropt.
Wij ploffen ons even later bij de andere pool neer. Er zijn immers een paar vrienden met ons mee, die het graag wat minder relaxed hebben.
Het wordt dan ook al meteen duidelijk waarom hier de lamp meer brandt dan aan de andere kant.
Het “Entertainment Team” doet hier dagelijks zijn best om de toeristen uit hun luie zetel te halen, en dat lukt hun telkens wonderwel.
Vooral als Svetlana zich opmaakt om aan hun spelletjes mee te doen.
De knappe Russische is duidelijk “de” attractie aan de swimming pool.
We schatten haar half in de dertig. Later horen we dat ze uit Siberië komt en al drie opgroeiende tienerzonen heeft: Anton, Nikita en Cyril.
Svetlana laat haar al die mannelijke aandacht best welgevallen, en is dan ook meer aan de rand van de pool dan in het water te vinden.
Bij het buikdansen zijn alle blikken op de Russische blondine gericht, en bij de water aerobics wil iedereen,
al was het maar even, haar hand vast houden.
Naast haar, Aleksandra. Ook Russisch, maar heel wat molliger dan Svetlana
Aleksandra ziet er heel verlegen uit, heeft last van een licht minderwaardigheidsgevoel en probeert dit euvel met ettelijke Vodka-Cola’s door te spoelen.
Daarnaast zijn er opvallend weinig Russen in het hotel, en ook de Engelsen laten het afweten.
Het zijn dan ook de Duitsers, die met een bezettingsgraad van 80% , ruim in de meerderheid zijn. Maar iedereen gedraagt zich voorbeeldig.
Op vrijdagavond na de gala-avond maken we een afspraak met general-manager Veli Gülçehre.
De grote baas zal ons de dag daarop met plezier te woord staan.
Als we op zaterdagmorgen zijn bureau in het rechtover gelegen gebouw, het “Beach Hotel”, binnenstappen zit de sfeer meteen goed.
Gülçehre is een aimabel man en vertelt ronduit over zijn werk, wat ook zijn passie is.
Hij studeerde, als Turkse inwijkeling, in Wenen, en leerde daar de Duitse taal.
In 2002, werd hij bij de opening van het “Golden Coast Resort Hotel” hier in Side gevraagd om het hotel als general-manager te runnen.
Onder zijn gezag werken hier vandaag zomaar liefst 825 mensen.
We vernemen dat er zich op dit moment zo’n 1200 gasten in de “Golden Coast” bevinden.
In het “ Beach Hotel” zelfs 1600.
Maar beide hotels beschikken over zoveel ruimte, dat dit helemaal niet opvalt.
We zijn hier als Belgen vandaag behoorlijk in de minderheid , met zo’n 2% maar.
Gülçehre mikt op alle leeftijdsgroepen, zowel jong als oud. Al zijn het nu vooral families, die hier aanwezig zijn.
Alle medewerkers worden daarenboven met zorg geselecteerd.
Met Veli’s achtergrond zijn het vooral mensen, die naast het Turks vooral de Duitse taal machtig zijn.
Vandaar misschien de reden dat de Engelsen het hotel links laten liggen.
In het animatieteam bespeuren we ook een aantal Russen, Ukrainers, en andere Oostblokkers.
Vooral studenten, die hier een centje komen bijverdienen.
Als we de manager vragen naar de sterkste punten van zijn hotel, komen vooral de keuken, de hygiëne en de netheid aan bod.
Het lokale flesjeswater “ Erikli” , dat hier nu bij dit gesprek voor ons staat, noemt de man zelfs
duurder en beter dan het Franse topmerk “Evian”
We kunnen niet anders dan de man beamen, want het eten was hier van uitstekende kwaliteit,
de kamers uiterst proper, en op het ganse domein was er geen vuiltje te bespeuren.
Misschien waren de cocktails wel wat aan de zure kant, en het lokale bier wat fletser dan het onze,
maar de Vodka-Cola’s van Aleksandra waren van uitstekende kwaliteit.
Al zijn we daar maar na een paar dagen achter gekomen.
De terugvlucht met Freebird was er één zonder turbulentie, maar ook alweer zonder beenruimte en met kapotte stoelen.
Zou dat bij Svetlana op haar “UT” vlucht naar Novosibirsk ook het geval zijn?
( willy van bouchaute )