Opdat de mannelijke fans ook een beetje hun hart zouden kunnen ophalen werd het allerlaatste reünie concert van de populaire seventiesband “The Garnets” op gang geschoten door de dames, die eind vorig jaar als finalist op het podium stonden bij “ Belgium’s got talent “ en zich “ Maison Mademoiselle” noemen.
Met 10 waren ze vorige week naar het WK-Picasso dorp in Lochristi afgezakt.
Om meteen een voorproefje te geven van wat ze tot eind deze week nog op de Gentse Feesten zullen laten zien.
Wie er dus in Lochristi niet bij was, of nog eens van hun sensueel talent wil genieten vindt
hier de link : http://www.maisonmademoiselle.com/
Tijdens de receptie vooraf werd al duidelijk dat de opvolging bij “ The Garnets “ voor de komende jaren al flink verzekerd is.
Christophe Versavel , alias “ Chris Corn “, die naast zijn unieke stem alleen maar één gitaartje ter beschikking had om de genodigden te entertainen, kreeg uit onverwachte hoek toch wat extra steun.
Nadat de kleindochter van bandleider Willy, Ibe Van Bouchaute (14) (links ) haar zangtalent had laten horen, was het de beurt aan Elisa Vereecken (32), nicht van leadzanger Guy om haar kunsten te tonen.
Tijdens het optreden van “ Soulbrothers “ deed Wim Soutaer even een stapje achteruit om plaats te maken voor Marina Wally, dochter van “ The Voice of Europe “ Eddy.
Zonder microfoon weliswaar.
Charles Van Domburg, normaal niet makkelijk van zijn stuk te brengen, was er even niet goed van, maar bleef toch onversaagd door zingen.
Al zal hij bij “Les sirènes du port d'Alexandrie chantent encore la même mélodie” toch wel een ietwat ander beeld voor ogen hebben gehad…. Enfin, dat vermoeden we toch !
In , op één uitzondering na, exact dezelfde bezetting als anderhalf jaar terug in het Feestpaleis Beervelde begonnen The Garnets om 17u15 aan hun twee uur durende set.
Met ,van links naar rechts, Patrick Bonne op de bas, Guy Vereecken ( leadvocals ), Ben De Vliegere aan de drums ( er niet bij in Beervelde ), Willy van Bouchaute en Frank De Bock aan de gitaaren Frank Inghels aan de klavieren.
Naast de Garnets seventies hits, “Daddy’s coming home”, “Indian Upsing”, “Same old Story”
en “Go Leila” , werden er nogal wat bekende covers uit die tijd doorgejaagd.
Vooral de medley met Bus Stop ( The Hollies ), “ Don’t you love her madly “ (the Doors ) en
“Summertrain” ( Sandy Coast ) , en de wondermooie ballade “ The Arms of Mary” ( "Sutherland Bros & Quiver”) werden heel erg gesmaakt.
Zoals vooraf aangekondigd kwamen er ook een aantal muzikale gasten The Garnets op het podium vervoegen.
Voor het steviger werk, zoals “ Can’t get enough of your love” ( Bad Company ) en “Paranoid”
(" Black Sabbath “) kwam Jürgen Van Bouchaute ( links ), zoon van Willy, op gitaar zijn steentje bijdragen.
( met dank aan Geert Herman voor de foto )
Nog mooier werd het toen Wienke (12), dochter van Jürgen en kleindochter van Willy, bij
“ The air that I breathe” ( Hollies ) achter de drums kwam postvatten.
Meteen stonden er drie generaties Van Bouchaute op het podium.
Even later nam ook Fabio De Bock, zoon van leadgitarist Frank, de microfoon in de hand om
de leadvocals van “ Bad Case of Loving You “ ( Robert Palmer ) de tent in te sturen.
Maar top of the bill was het optreden van J.Vincent Edwards.
Het was een wonder dat hij er was, want de wereldster met hits als “ Thanks” , “Love hit me”
en “ Right back where we started from”, kreeg de laatste jaren heel wat miserie over zich heen.
Vijf jaar geleden verloor hij zijn echtgenote “ Uschi “ ( herinner u de song “ Uschi Buschi" ) aan kanker, en vorig jaar Mary, de vrouw die hem probeerde over dit verdriet heen te helpen, aan dezelfde ziekte. Bovendien gaat het met de eigen gezondheid ook niet zo best.
Edwards bracht samen met The Garnets op ontroerende wijze “ Stand by me “ van Ben E. King.
Om dan even later de gitaar van Frank De Bock over te nemen, en als dank voor de steun die hij in Lochristi mocht ondervinden, in “front of the stage” het romantische“ Teenager in love “,
een liedeslied van “ Dion “ uit 1959 te zingen.
Een uniek moment waarbij we hier en daar in het publiek een traantje zagen wegpinken.
En er was nog een andere reden waarom dit moment zo uniek was.
“ Weet je dat dit de eerste keer is dat ik in België met een gitaar op het podium sta? “ vertrouwde
Vincent Edwards ons na het optreden toe.
Als slot gaat onze dank uit naar collega-journalist Geert Herman voor deze toch wel uitzonderlijk lovende reportage:
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLGHE_01177638
Hier een link naar een J.Vincent Edwards in zijn gloriejaren, tijdens een opname van
“ Tien om te zien “ in Blankenberge , 1989 denken wij.