“ De poort tussen de hemel en de hel staat in Mérignies , en je kan er met de bus naar toe “.
Dat was tenminste wat ons enkele weken terug met zekerheid was gezegd.
En zo gezegd, zo gedaan.
Vermits de hel , volgens onze echtgenote, meestal een mannenwereld is, lieten we ons dit gezegd zijnde, dan maar vergezellen door een goeie vriend uit het West-Vlaamse Uitkerke.
Die goeie vriend was nooit eerder in de hel was geweest, en in de hemel ook al niet.
Wij zelf slechts één keer, maar dat was ons zo meegevallen dat we vandaag alweer ons gouden lepeltje uit de schuif hebben gehaald.
Met dit lepeltje op zak stappen we om 10u 15 in Gentbrugge, net onder het viaduct van de E17, op bus 4.
Vroeger tram 4, maar die rijdt daar niet meer.
Die heeft daar trouwens ook nooit gereden.
Op elke zitplaats ligt een broodzak met daarin twee boterkoeken, vergezeld van een vol flesje Looza fruitsap, en een plastieken fluitje van één cent , dat nu nog leeg is, maar even later door knappeFrederike geregeld zal worden bijgevuld.
Met “cava”, zegt ze , al is het eigenlijk Martini Brut.
De weg naar de hemel en de hel duurt ongeveer één uur, en wordt in de volksmond het Vagevuur genoemd.
Volgens ons ziet er dat Vagevuur nog zo slecht niet uit.
Eens, even door Rijsel, de autobaan af, gaat het over smalle weggetjes naar Mérignies.
Tot op een gegeven moment alle bussen ( er zijn er tientallen ) halt houden, en de laatste vijfhonderd meter te voet moeten worden afgelegd.
Voor ons ligt het uitgestrekte “ Domaine de la Rosée “ van baron des Rotours, die samen met zijn eigen barones, champagne ( niet eigen ) , en diverse hapjes ( ook niet eigen ) persoonlijk alle gasten verwelkomt.
Dit moet dus de hemel zijn.
In de verte, aan de andere kant van het domein, zien we al de poort naar de hel, maar daar mogen we nu nog niet voorbij : dat is pas voor later als we eerst onze hemel hebben verdiend.
Het ziet er naar uit dat dit nog een uurtje of vier zal duren, dus we hebben ruim de tijd om even de receptie langs te struinen.
Normaal mag de nationale politie niet zomaar grenzen overschrijden, laat staan aftasten.
Tenzij het hun eigen grens betreft natuurlijk.
Hoofdcommissaris van de Gentse Politie Steven De Smet ( links ) ontspant hier de boog in gezelschap van Peter Schoonjans, een ex-wielrenner die ooit nog, en op zijn één been nog wel, zo maar liefst honderd koersen won, en daarom nu met een Porsche Carrera 911 rondtoert.
Dat kost wel wat meer, maar het gaat wel sneller vooruit dan met de fiets.
Met welk vehiikel Brunhilde Verhenne( links ) naar Gentbrugge of Kortrijk is afgezakt hebben we haar niet gevraagd, maar de pr-dame van Omega Pharma-Quik Step en nu ook van KV.Oostende zag er zondag heel ontspannen en gelukkig uit.
Politicus Peter Wijnakker, hier met vriendin, drinkt dan ook met plezier een glaasje mee.
Ook Frederike- je weet wel, de Frederike van zonet op de bus – heeft haar Martini fles nu geruild voor gezellig plateautje met heerlijke hapjes.
Jan Bossaert ( Novavie ) schouwt zijn troepen.
Jan heeft zomaar liefst 2 volle tafels gereserveerd om zijn gasten te posteren.
De zaakvoerder van het bedrijf in luxe cosmeticaproducten uit Brugge (http://www.novavie.eu) is in zijn nopjes. Kan ook moeilijk anders met al dat schoon volk, dat vandaag bij hem te gast is.
Waarbij we het uiteraard niet over ons zelf hebben, maar bijvoorbeeld over Céline Du Caju, de Miss Belgian Beauty van 2006, die hier lustig met het bordje 12 zwaait, meteen ook het nummer van de tafel waaraan wij ( toevallig ) mochten plaatsnemen.
We konden volgens de enveloppe, die we op de bus in handen hadden gekregen, ook voor tafel 15 B kiezen, maar dat deden we niet.
Gelukkig maar, want anders had je dit mooie plaatje nooit gehad.
Als je Eventor, het evenementenburo van Patrick en Olivier Orlans op je uitnodiging ziet staan, weet je al bij voorbaat dat je waar voor je geld krijgt.
Niet goedkoop, want zo’n tripje “ hemel en hel “ kost al gauw zo’n 250 euro exclusief Btw, maar zoals gezegd, je krijgt er heel wat voor terug.
Zoals hier te zien op de afgebeelde menukaart ( links ).
En, als je weet dat Christ Schepens van de “ Feestarchitect “ hier voor de catering tekent, kan je er donder op zeggen, dat er een lekker en leuk gedresseerd bordje voor je neus wordt gezet.
Al waren we toch eerst een beetje ontgoocheld over het feit dat men ons vooraf had gezegd dat er ook iets met pluimen op het menu stond, wat niet zo direct op de kaart terug te vinden was.
De hemel is verdiend, we gaan door de grote poort naar de hel.
De klok wijst 15u30 en de duivels gaan hier direct worden ontbonden.
Deze jonge dame ( links ) maakt intussen al de weg vrij.
Maar goed ook, want even later scheuren de volgwagens in ijltempo voorbij.
Al is het woord ijltempo wat hoog gegrepen, want nu al vliegen de gensters in het rond.
Kasseien, als die hier van “secteur 9” zijn in onze ogen eerder geschikt voor “boer met kar en paard”, dan voor laaghangende sportwagencarrosseriën.
“Het zal hier straks eens gaan stuiven zie” orakelden echte kenners een uurtje geleden al in de tent.
En ze kregen nog gelijk ook.
De renners zaten hier al behoorlijk onder het stof.
Even tevoren al opgeraapt bij hun passage door het bos van “Wallers”.
En wie zegt dat hier op deze plaats mensen staan die alleen geïnteresseerd zijn in culinair en vloeibaar genot, heeft het mis.
Kijk maar eens naar de man links bij alle drie de foto’s.
Handen in de zakken bij de passage van het vrouwelijk schoon, absoluut ook geen interesse in de BMC volgwagen, maar wel snel het mobieltje bovenhalen als de coureurs voorbijtrekken.
Het verhaal zal even later nog een cynisch ondertoontje krijgen, als datzelfde mobieltje door een achteropkomende volgwagen uit ’s mans handen word gereden en op de kasseien van “ secteur 9 “belandt.
Het hellevuur is voorbij, terug naar de hemel dan maar.
Sommigen zijn daar blijkbaar niet al te blij mee, zoals Frederik Vanderbiest ( links ) bijvoorbeeld , de trainer van KV.Oostende, die absoluut niet op de foto wou, en het daarbij had over een camera stuktrappen of zoiets. Omdat we beleefde mensen zijn gaan we zijn woorden hier niet specifiek herhalen.
Marc Coucke, van een heel ander kaliber, had met zijn bedrijf Omega Pharma een hoop tafels in de luxe tent afgehuurd, en amuseerde zich kostelijk. Op het moment dat deze foto werd genomen wist hij absoluut nog niet dat even later één van zijn poulains, Niki Terpstra, Parijs-Roubaix zou winnen.
Even verderop treffen we Luc Devroe aan , de sportieve directeur van KV. Oostende, die zo te zien wel nog nageniet van de overwinning van zijn ploeg zaterdag tegen Lierse.
Voor de finalenoot was “Domino” opgetrommeld, de muzikale ambiance-groep uit Limburg met onder andere ex-Idool finaliste Tabitha. Ze zijn met vijf vandaag en hebben er duidelijk zin in !
In de loop van de middag had Dirk Bouters bij de lunch al wat schunnige moppen uit zijn mouw en zijn klavieren geschud en presentator Filip D’haeze met “ Sweet Caroline “ al iedereen recht op de stoelen gekregen, maar nu stond de tent pas goed in vuur en vlam.
Het Domino-effect begint zelfs over de grenzen uit te deinen.
Gewoontegetrouw komt ook organisator Patrick op het podium om een liedje te zingen.
Meestal is dat eentje van Gilbert Bécaud en heet dat zoals nu “ Et maintenant… que vais je faire? “.
“Domino” bassist- zanger Marc staat er zelfs versteld van te kijken, terwijl Tabitha zo te zien niet weet wat ze te horen krijgt.
Het Orlans effect, wij kennen het al !
Om 18u 30 stipt zetten alle bussen zich in beweging om de terugtocht aan te vatten.
Ik denk dat zowat iedereen tevreden en voldaan op deze dag terugkijkt.
Wij geven u hier nog wat memorabele slotbeelden mee van een tot in de puntjes afgewerkte organisatie, getekend Patrick Orlans ( gans rechts ).
U ziet hem hier sleuren met twee goedgevulde look-a-like postzakken, maar het beste houdt hij hier wel degelijk achter de hand ( 2-de foto van rechts ).
De dame op de 2-de foto van links ziet er ook gelukkig uit, al zegt haar petje dat ze blijkbaar de pedalen kwijt is. Maar dat is nog altijd beter dan uw sacoche.
Gans links laten we nog even Eurosong halve finaliste “ Axeela “ zien, die in gedistingeerd pakje op het podium verscheen en angstvallig haar tattoo verborg.
Vergeleken bij die van Tom ( Boonen ) zou die toch verdwijnen in het niet , net zoals zo velen in deze hemel- en hellekoers.
( tekst en foto’s : willy van bouchaute )