Vrijdagavond 20u30
De techniek is er klaar voor.
Samen met de liveband zijn zij voor een groot deel het kloppend hart van de nieuwe zomershow die vanaf vandaag tot en met 7 september loopt in het Blankenbergse
“ Witte Paard”, de "revue"tempel bij uitstek.
Als hier het licht uitgaat, of de klank wegvalt is het “ over en out “.
Maar dat gaat vanavond niet gebeuren, en allicht ook niet bij de volgende afleveringen van de mooiste revue die we hier de laatste vijf jaar gezien hebben.
De mensen die hier op de foto nog voor een gesloten gordijn zitten zullen, wanneer dit eenmaal open gaat, hun eigen ogen niet geloven.
Wat al meteen opvalt is de gloednieuwe" led"wall, die komaf maakt met de vroegere soms wel tijdrovende en complexe decorwissels, en biedt een waaier aan mogelijkheden waarvan in de loop van de avond nog gretig zal gebruik worden gemaakt.
Wat ook opvalt is, dat we de eerste pluim pas na een uur te zien krijgen.
De kledij is dus heel wat minder bombastisch en eigentijdser dan bij de vorige shows.
En er zijn ook nog de trappen.
Geen virtuele, maar wel degelijk echte!
“ Ik droomde al zo lang om eens, zoals de grote sterren, van zo’n trap te mogen afdalen”,
stond in het script van Nele Goossens, maar ze had het net zo goed “off the record” kunnen zeggen.
Nele en Peter Thyssen zouden, zoals vorig jaar, de meeste sketches voor hun rekening nemen, daarin af en toe bijgetreden door Patrick Onzia en Daisy Thys.
Acht kregen we er te zien, netjes verdeeld over de twee delen.
En de één al wat minder subtiel dan de ander.
Stuk voor stuk schitterend gebracht, maar het niveau van de inhoud ervan mogen ze bij sommige sketches van ons toch een beetje opkrikken.
Wat we ook hier en daar in de wandelgangen opvingen.
“mijne Pierewaaier”, “mijne Jos”, en “zijn Spel op tafel” zijn nu niet meteen uitdrukkingen om verfijnd te noemen.
Om ze toch een beetje standing te geven, hebben we ze hier dan ook met een hoofdletter neergeschreven.
Maar dat is dan ook het enige punt van kritiek dat we bij deze show kunnen geven.
Het lijkt wel of de twee danseressen van “het Witte Paard “ showballet eerbiedig buigen voor “ Sandrine “, en dat mag best, want wat de Waaslandse vanavond liet horen was alweer top.
En dat mag ook van de andere stemmen gezegd worden.
Zoals van Martijn Claes bijvoorbeeld, al heeft de Neerpeltenaar toch een beetje tijd nodig om helemaal op gang te komen.
Zijn medley met nummers van Paul Simon ( & Art Garfunkel ), zoals “ Mrs.Robinson” (1968), Cecilia (1970), Me and Julio down by the Schoolyard (1982),
en “ You can call me Al “ (1986) waren al oké, maar het was toch iets later in de show dat zijn zangtalent tot volle explosie zou komen.
Heel wat zangpartijen dus, maar ook plaats voor acrobatische topacts als deze van het “duo Shalimar”.
Wat deze meiden uit Ethiopië hier op de Bühne laten zien, is nog niet te veel eerder in onze contreien vertoont.
Eerst komen ze eens op een wel heel vreemde manier piepen hoe het met het publiek in de zaal zit , om even later serieus met zichzelf maar ook met elkaar in de knoop te raken.
Toch slagen de dames er altijd weer in om zich op eigen kracht los te wringen.
De meesten onder ons zouden bij deze manoeuvres al direct de nek breken, of ten minste een dubbele hernia oplopen.
Niet zelf uit te proberen dus.
“Elvis leeft !”.
We moeten ons zelf in de arm knijpen om niet te geloven dat hij er echt staat.
“CC Rider”, “Hound Dog”, “Heartbreak Hotel”, “ All Shook up”, “Jailhouse Rock” en vooral
“Suspions Mind”.
West-Vlaming Steve Ryckier brengt ze quasi net zo goed als “The King” himself.
Plus dat hij ook de rijzige gestalte en de "looks" heeft om het hele plaatje te laten kloppen.
En de juiste kostuums. In het interview dat we achteraf met hem hadden geeft hij daar trouwens ietsje meer uitleg over.
Ook over de concerten die hij binnenkort aan zijn grote voorbeeld wijdt.
En zegt hij er ook met een knipoog bij : “Elvis heeft nooit zo’n knappe danseressen naast zich op een podium gehad.”
En of ze knap zijn.
En dansen kunnen ze ook als de besten.
Van links naar rechts op de grote foto : Jesse Wijnans, Stefanie Duc, Enora Oplinus en Tommy Gryson.
En zeggen van Patrick Onzia ( in ‘t midden) : “Hij stond erbij en keek er naar” zou de waarheid geweld aan doen.
In deze vijfde scène van het tweede deel verbaast hij ons en iedereen in de zaal met een medley van nummers van Tom Jones, die door de Antwerpenaar op een verbluffende wijze wordengezongen.
Hij mag dan wel niet over het negroïde stemgeluid van de echte beschikken, de kracht en de toonvastheid zijn hier wel degelijk aanwezig, en “top”!
Patrick is hierbij moeilijk uit zijn lood te slaan, zelfs niet als Stefanie en even later ook Enora verleidelijk tegen hem aan komen schuren.
In “Witte Paard –taal “ zouden ze zeggen : “ hij raakt nooit zijne kluts kwijt “.
Maar het knapste en mooiste moment van de avond, in onze ogen en oren dan, is dan eigenlijk al voorbij.
Die eer viel twee scènes eerder te beurt aan Daisy Thys met haar vertolking van de Beatles-song “ Help”, waarop Patrick Desmedt (leader of the “Witte Paard”-band ) nieuwe arrangementen heeft geschreven.
Deze trage versie was adembenemend mooi gezongen en gespeeld, met wonderbaarlijk knappe backingvocals van o.a. Sandrine en Maarten.
Een kippenvelmomentje.
Alleen voor dit al moet je zeker de show komen zien.
Vooraleer de Italiaanse acrobaten “ The Pellegrini Brothers” voor het virtuele "Colosseum" hun straffe torentjes zouden bouwen, was er nog een opzwepende medley met allemaal meezingertjes, die heel traag begon ( met “De Clown “ van Ben Cramer ), maar groeide naar een zo snel tempo dat het publiek compleet uit de bol ging.
Had men direct hierna hoofdact Peter Koelewijn in de arena gegooid, had men gegarandeerd het “kot” afgebroken.
Niet dat grote baas Ben Van den Keybus daar bang voor was, maar hij wou Koelewijn toch de eer laten om het helemaal zelf op te bouwen.
Dat was wat hij ons na afloop zelf vertelde.
Hij wordt door Nele Goossens, vanavond één van zijn medespelers, op het podium aangekondigd als “ top of the bill “, wat getuigt van het grenzeloze respect dat zijn collega’s voor hem hebben.
En dat het publiek, ondanks zijn glorieperiode in de jaren 70 lag, hem nog altijd op de handen draagt, zoveel is duidelijk.
Wie goed kijkt op de linkse foto ziet er al eentje opduiken.
Peter Koelewijn genoot dan ook duidelijk van de eer die hem werd toegezwaaid en bedankte met een spetterend optreden.
Op de opendeurdagen bij “ Doe Het Zelf De Schacht “ deze zomer in Lochristi was hij al eens pardoes van een feesttafel getuimeld, gelukkig zonder veel erg , maar dat weerhield hem er niet van om vanavond alweer op stoelen en tafels te springen.
Op je 74-ste moet je niet teveel gekke dingen meer doen.
“ Je wordt ouder papa “, weet je wel.
Maar Koelewijn is al gans zijn leven lang tegen alle logica en wetten der natuur ingegaan, wat vaak resulteerde in prachtige songs als “ Veronica Sorry”, “Bonnie” en “KL204” ( Als ik God was...)
Songs die u in Blankenberge jammer genoeg niet te horen krijgt.
Maar ook in het “ambiance brengen in de keet “ is Peter een crack.
En als hij dan al eens, zoals bij “ Angeline “ (...mijn blonde seksmachine ) de tekst kwijtraakt, zijn er honderden kelen om het van hem over te nemen.
Bij “ Kom van dat dak af “ moest hij zelfs alleen maar de openingszin schreeuwen en het was al “van dat”.
We denken op dit moment bij onszelf dat de helft van de zaal niet eens goed weet wat deze artiest voor de ganse “muziekscene” in de jaren zeventig heeft betekent. Niet alleen als zanger, maar ook alsproducer en radio-dj.
Maar “Koelewijn behoeft geen krans”.
Dat zei hij zelf al in 1990 toen hij het album met de gelijknamige titel maakte ter gelegenheid van zijn vijftigste verjaardag.
Een première betekent altijd “veel BV’s” over de vloer.
Met Riet “ Jackobond “ Muylaert en Barbara Dex zaten er ook twee straffe zangeressen in de zaal.
En met Showizz Bart & Fleur Brusselmans en Nicole & Michel ( the Sky is the Limit ) zelfs wat onverwachte duo’s.
De eerste twee waren al eerder op de avond samen op stap, Michel hebben we zelf aan Nicole gekoppeld terwijl Hugo even gaan plassen was.
Niet dat die dus verder samen nog veel gaan doen.
Bij Ignace ( Crombé) en zijn splinternieuwe vriendin Lindsay ligt dat wel even anders.
Al zien we hier ook niet zo direct een nieuwe “ Christophe & Lindsay” uit groeien.
Wie zelf nog als, al dan niet BV, de revue “Vegas”wil gaan bekijken, krijgt nog de ganse zomer lang de kans.
Hier vind je de speeldata en kan je ook verder klikken voor je kaarten:
http://zomershow.witte-paard.be/programma/
(willy van bouchaute)
(foto’s : ivan bracke)
interviews met Sandrine, Steve Ryckier, Enora Oplinus en Patrick Desmedt.
interview met Peter Koelewijn