In the picture

De officiële openingsavond voor pers en genodigden stond dit jaar gepland op zaterdagavond.

Een avondje later dus dan bij de vorige edities.

Ook het grote publiek moest - met voor hen nu de opening op zondag - een dagje geduld oefenen.

“Andere bazen, andere wetten” heet het wel eens in de volksmond.

De officiële opening van de Boekenbeurs anno 2017 gebeurde dit jaar niet Hal 4, zoals eerder altijd het geval was, maar in de Spiegeltent op de binnenkoer van “Antwerp Expo”.

En, het was niet langer André Vandorpe, inmiddels uitgezwaaid als algemeen directeur van Boek.be, die de avond mocht inleiden, maar Alexis Dragonetti.

Alexis is naast bestuurder bij Boek.be ook voorzitter bij GAU ( Groep Algemene Uitgevers ).

Ook geen Philip Heylen meer als Schepen van Cultuur van de Stad Antwerpen op het podium, maar zijn opvolgster Caroline Bastiaens.

Wel nog present, Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz en Luk Lemmens, gedeputeerde Cultuur van de provincie Antwerpen.

Het was deze laatste die de winnaar van de Debuutprijs 2017 mocht aankondigen.

Die prijs gaat dit jaar naar Alicja Gescinska voor haar boek “Een soort van liefde “.

Alicja werd 36 jaar geleden geboren in Warschau ( Polen ) en zou later in ons land met cum laude afstuderen aan de universiteit Gent als doctor filosofie.

Daarnaast studeerde ze ook nog journalistiek.

Sommigen onder u zullen haar ook nog wel kennen van het Canvas ' programma “Wanderlust”.

“ A kind of love “ (2016) is uitgegeven door De Bezige Bij.

Op de officiële openingsavond worden alle zeilen bijgezet.

Veel auteurs zijn dan ook lijfelijk aanwezig.

Met de adem van Sandra Bekkari (links) in de rug wil Pascale Naessens hier op de beurs nog eens extra uitpakken. Dat echtgenoot Paul Jambers haar vanavond vergezelt kan haar daarbij wel een beetje helpen.

Bert Kruismans moet het dan weer alleen rooien.

Het boek waarin Bert de Belg ( niet Paul ) in zijn blootje zet zal zeker scoren.

Herman ( Markske) Verbruggen is niet naar Antwerpen afgezakt om er de derde Kampioenenfilm die er binnenkort aankomt te promoten of om de FC. Kampioenen strips te ondersteunen, maar wel om zijn echtgenote Petra De Pauw een duwtje in de rug te geven.

Na “ Mum & Me “ en “ You & Me “ komt Petra met nog een “bucketlist” boek “ You or Me” (uitgegeven bij Van Halewyck) de lezer verwennen.

Boeken moeten niet alleen geschreven en uitgegeven worden , maar ook nog eens, vooraleer ze in een boekenkast belanden, worden gedrukt.

Onder andere bij Graphius, want daar hebben ze de nodige expertise.

Hoe belangrijk de Boekenbeurs ook voor deze sector is ,bewijst de aanwezigheid van zaakvoerder Denis Geers (van het gelijknamige bedrijf in Oostakker) en zijn echtgenote Joke De Vos (foto rechts).

Het “meisje met de groene haren” vestigt vanavond via spreuken over haar ganse lichaam de aandacht op de belangrijkheid van de boom in het hele boekenverhaal.

“ Ik hou zelfs van je adem “ staat er in sierlijke letters op haar borst.

Of dat ook nog het geval zal zijn na het nuttigen van het ganse gamma, door sommelier Sepideh Sedaghatnia aanbevolen, wijntjes is nog maar zeer de vraag.

Sepideh, die in Antwerpen ook zaakvoerster van een eigen wijnbar ( Divin by Sepi ) is, komt op de beukenbeurs haar boeken ( “69 food & wine affairs” / “69 dingen die je altijd al wilde weten over wijn” ) signeren ( 10 nov. van 11u30 tot 12u30 / stand 318 ) .

Ze is ook op het auteurspodium te gast op 3 november van 18u30 tot 19u30 .

Daar mag een pintje op gedronken worden” vind Vlaams Belang topman Tom Van Grieken.

En met de glimlach blijkbaar.

20 jaar hebben ze er bij “Uitgeverij Egmont” voor gevochten om hier te mogen staan.

Evenveel werden ze er geweigerd.

Via een dagvaarding voor de rechtbank haalde de uitgeverij nu uiteindelijk haar slag thuis.

Met een dwangsom van een half miljoen euro boven het hoofd gaat men ook bij boek.be wel eens dieper nadenken.

Ziehier “De communautaire leegte”,”Vlaanderens dageraad aan de IJzer”,“ De Angsthazen”.. allemaal titels die nu ook op de Boekenbeurs liggen.

De slogan op de felgele wand spreekt voor zich : “ Wat is er aanlokkender dan een verboden boek ? – Louis Paul Boon.

In het oorspronkelijk citaat van Louis Paul Boon stonden naast aanlokkender ook nog eens “geheimzinniger” en “duivelser” als adjectieven.

Wand volgend jaar nog wat breder maken misschien?

“Muziek verzacht de zeden”, zegt men wel eens.

En er zijn nogal wat boeken over muziek te vinden op deze Boekenbeurs.

Zo ook over Presley.

De “King” werd veertig jaar geleden op 16 augustus bij hem thuis in Graceland dood aangetroffen.

Het moment dus voor sommige auteurs - vaak ook fans van de zanger - om nog even de carrière van het fenomeen Presley te overlopen.

Het opmerkelijkste boek is “Elvis Dichtbij “ van de hand van Marc Hendrickx uitgegeven door “Willems uitgevers”.

Niet alleen uniek qua formaat, maar ook qua inhoud met eerder onuitgegeven foto's en anekdotes.

Enige verhaaltjes, vaak van mensen uit zijn entourage, die zelfs een diehard fan nog niet kent.

Het boek telt 250 pagina's en met zijn afmetingen van 31,50/31,50/19 cm vraagt het wel wat moeite om het in de hand te houden.

“We hebben ons toch een beetje miskeken op het formaat”, zegt zaakvoerder Raf Willems ( foto ) ons op zijn stand ( nr. 126) in de Boekenbeurs.

Maar dat is niet erg voor een echte Elvis' bewonderaar als wij.

(willy van bouchaute)

(foto's : anne-marie couliez)

Binnenkort volgen nog enkele reportages over de Boekenbeurs.

Alle verder info op : http://www.boekenbeurs.be

Sfeerbeeld en interviews

De internationaal gerenommeerde kunstbeurs “Brafa “ heeft voor zijn komende editie toch wel een heel grote naam als eregast kunnen strikken.

Het was een fiere Bruno Nelis, persattaché van Brafa, die gisteren op de persvoorstelling de naam bekend maakte.

De Bulgaars – Amerikaanse (inpak)kunstenaar Christo mag dan wel al 82 zijn, stilzitten doet hij nog altijd niet.

Dat doen ze ook bij Brafa niet, ook al 63 intussen.

Van 27 januari 2018 tot en met 4 februari 2018 ontvangen ze in “ Tour & Taxis “, Havenlaan 88, 1000 Brussel zomaar liefst 133 exposanten uit binnen- en buitenland, waaronder 13 grote galerijen die voor het eerst meedoen.

Dit jaar klokte “Brafa” af op meer dan 61.000 bezoekers.

Dat waren er al 15.000 meer dan 5 jaar geleden.

Het aanbod van de tentoongestelde werken is dan ook indrukwekkend :

archeologie, juwelen, schilderijen, sculpturen, meubels, design, glaswerk, keramiek, porselein, pendules, kunstvoorwerpen, oude kaders, originele stripplaten en tekeningen, diverse hedendaagse creaties.

En, men ziet altijd toe op de kwaliteit ervan.

Het doet een organisator altijd plezier wanneer op de persvoorstelling van je evenement ook een aantal – aan Brafa deelnemende – galerijhouders en exposanten present tekenen.

Harold t' Kint de Roodenbeke, voorzitter van “Brafa” gaat hier in Galerie Costermans op de “Grote Zavel” dan ook met plezier op de foto met Albert Baronian ( linkse foto ), die een galerij runt aan de Isidore Verheyden straat.

Even later volgt Beatrix Bourdon, managing director Brafa, zijn voorbeeld en poseert met Francis Maere ( van de gelijknamige galerij op de Kouter in Gent, middelste foto ) en met

Herwig Simons, die net om de hoek in de Watteeu straat zijn kunst etaleert, en Klaas Muller , die 100 meter dichter, in de Minimenstraat, zijn galerij heeft. ( zie hieronder )

Klaas Muller, nu ook bij het grote publiek bekend door zijn expertises bij het VTM programma “ Rijker dan je denkt “ , heeft een primeur aan te bieden op “ Brafa “.

De Eksaardenaar fluisterde het ons al in het oor, maar wij laten het u zelf ontdekken als u zijn stand (104 C) bezoekt.

Herwig Simons is na 20 jaar Antwerpen nu onlangs naar Brussel verhuist.

Hij is een meester in het vermengen van verschillende periodes en stijlen in de kunst.

Hoe dat gaat ziet u bij “Brafa” op zijn stand 49 A

Heel wat belangstelling ook van onze Noorderburen gisteren op de persvoorstelling in Galerij Costermans.

Zoals van Geraldine te Gussinklo (wat een mooie naam/rechtse foto ) , hoofdredacteur van “Stip Media “, een communicatiebedrijf en uitgeverij met zetel in Alkmaar , die er vorig jaar ook al bij was , en nog altijd even positief klinkt over “ Brafa “.

Van 27 januari 2018 tot en met 4 februari 2018 zal de persbelangstelling in “ Tour & Taxis” Brussel nog ruimer en internationaler zijn.

Alle verdere praktische info over “Brafa Art Fair ” op : http://www.brafa.art

(willy van bouchaute)

(foto's : anne-marie couliez)

Louis Talpe en Julie Taton samen zien zitten op één podium is geen alledaags gebeuren.

En al zeker niet poserend met een “ Sinterklaasboek “ in de handen.

Een boek dat ze bovendien nog eens zelf hebben geschreven ook.

Het enig mooi toneeltje speelde zich gisteren af in het Stripmuseum, Zandstraat 20, 1000 Brussel.

De boeken worden op zo'n 150.000 exemplaren gedrukt.

Dat grote aantal is op zich al uniek, maar het feit dat beide boeken alleen via de warenhuisketen “Carrefour “ zullen worden verspreid, maakt het allemaal nog wat specialer.

Ieder die in één van hun vele filialen in België voor 12 euro “Unilever” producten koopt krijgt er meteen zo'n boek bovenop.

Ook alle lagere scholen in het land kunnen voor hun bibliotheek, via een coupon, een gratis exemplaar bij een filiaal van “Carrefour “ ophalen.

De boeken zijn nog maar net voorgesteld of er komt al kritiek, maar daar hebben we het later over.

Louis Talpe geraakte zo'n 11 jaar geleden bekend bij het grote (kinder) publiek door zijn rol als “ Toby “ in de Studio 100 serie “ Mega Mindy “.

Sindsdien zit de acteur/presentator met Kortemarkse roots niet meer stil.

Zijn vertolkingen in televisie series als “Aspe”, zijn hoofdrol in de musical 14-18, zijn presentatiewerk bij “ Eeuwige Roem “, en nu zijn “performance” in het tweede seizoen van “ Spitsbroers” op VTM, het zit helemaal goed bij Louis.

De laatste tijd vertoeft hij ook vaak in Nederland , waar hij eerder al bekend was door zijn rol in de soap “ Goede Tijden, Slechte Tijden “.

Het idee om bekende mensen Sinterklaasboeken te laten schrijven was daar door Unilever al eerder geconcretiseerd ,met onder andere voetballer Wesley Schneijder als gangmaker.

Dat ze nu ook in België datzelfde idee willen lanceren en daarbij aan Louis Talpe dachten is dus niet zo vreemd.

“ Paniek om Amerigo “

Louis Talpe heeft al altijd iets met paarden gehad.

Niet alleen in zijn jeugd was hij zot van paarden, nu nog altijd.

Dus nogal wiedes dat zijn Sinterklaasboek over een paard zou gaan.

Trouwens, Sinterklaas had er zelf ook één.

De tekeningen in het boek zijn van de hand van Ann De Bode.

In het interview dat we met Louis Talpe in Brussel hadden licht hij al een klein tipje van de sluier.

Wilt u meer weten, dan moet u in de Carrefour voor 12 euro Unilever producten kopen, of terug naar de lagere school gaan en daar het enige exemplaar uit hun bibliotheek zien te lenen.

Julie Taton (33) werd in 2003 tot Miss België gekroond.

En ondanks de Waalse uit Namur daardoor haar studies moest stopzetten, legde die beslissing haar geen windeieren.

Joviale Julie ging aan de slag als presentatrice bij RTL-televisie, waar ze al heel snel werd opgemerkt door onze zuiderburen, die haar voorstelden om ook voor de Franse nationale televisie programma's te presenteren.

Zo maakte ze ook daar carrière met presentatiewerk voor TF1, TMC, M6, France 2, France 3, NT1.

Sinds ze in april vorig jaar moeder werd van een zoontje ( Côme ) wil ze zich echter in de nabije toekomst meer en meer focussen op werk in eigen land.

“ Nicolas et le coffre magique” gaat over een weeskindje dat in het internaat boven op zolder een kist ontdekt, wiens inhoud haar leven totaal zal veranderen.

Het boek is geïllustreerd door Luciano Lozano.

We doen het interview met Julie in het Nederlands.

“Chapeau” dat ze dit wil en aandurft.

Opvallend ook hoe perfect tweetalig Marlène de Wouters , die de boekvoorstelling in Brussel enig mooi begeleidde, dan weer is.

Van beide boeken is zowel een Nederlandstalig als Franstalig exemplaar beschikbaar.

En, ook nog eens tweetalige versie van beide boeken.

Ook uitgenodigd op de boekvoorstelling in Brussel was Hilde Crevits.

De huidige minister van onderwijs gaf echter verstek.

Reden was de commotie die was ontstaan rond een artikel verschenen in de Standaard enkele weken terug, waarin het volgende stond : “Levens­middelengigant Unilever deelt een gratis Sinterklaasboek uit in lagere scholen, geserveerd op een bedje van goodwill. Maar de vraag rijst of het niet gewoon subtiele reclame is. “

Waarop een reactie in hetzelfde artikel van Liselot Hudders, professor communicatiewetenschappen (Ugent) : ‘Enerzijds heeft het boek educatieve doeleinden, wat lovenswaardig is. Maar ze proberen ook kinderen op jonge leeftijd al subtiel vertrouwd te maken met hun merk. Door het verborgen karakter kan deze vorm van reclame als misleidend beschouwd worden, zeker omdat ze zich richten op zeer jonge kinderen die minder reclamewijs zijn.’

Toen een jonge journaliste gisteren op de boekvoorstelling Louis Talpe voor het VTM Nieuws confronteerde met een kritiek als deze, pareerde de kersverse "kinderboeken" auteur , slim als ie is, de vraag met een simpel maar veelzeggend antwoord : “ Denkt ge nu echt daar kinderen daar mee bezig zijn”.

(willy van bouchaute)

(foto's : anne-marie couliez)

Alle verdere info rond de sinterklaasboeken van Louis Talpe & Julie Taton op :

www.sinterklaasboeken.be

interviews met Louis Talpe & Julie Taton

We konden er op de persvoorstelling op 13 oktober in Roosdaal helaas niet bij zijn, maar Jo Langela van “ J-Music” was zo vriendelijk ons snel een recensie exemplaar van “Dromen & Drinken”, het gloednieuwe full album van Amaryllis Temmerman, te bezorgen, zodat wij er meteen mee aan de slag konden.

We hebben altijd al bewondering voor deze talentrijke dame gehad.

Haar, zoals sommigen wel eens durven doen, een “all-round” artieste noemen is de waarheid geweld aandoen.

Want een “ all-rounder “ kent meestal van alles wel wat, maar niets echt goed.

Amaryllis tracht echter de dingen die ze aanpakt tot in de perfectie en met passie te doen.

Of dat nu acteren is, zingen of presenteren, het gaspedaal wordt altijd volledig ingedrukt.

Dat alles bij haar “emotie “ is, mochten we ondervinden in de paar interviews die we een aantal jaren terug met haar hadden.

Toen ze ons een paar weken terug liet weten dat het full album, waar ze het toen er over had – ze had tijd nodig - er nu eindelijk aankwam, waren we er direct van overtuigd dat het een pareltje zou zijn.

De eerste doorloop van het album bevestigde al ons vermoeden.

Na een doorgedreven beluistering kwamen we tot de conclusie dat we hier zelfs heel blij mee zijn.

En binnenkort, als u het album in huis haalt, u ook.

We zetten de 10 songs hier even op een rij, ondersteund door foto's van de hand van Rudi Kockelbergh.

Ideaal uptempo nummer om een full cd mee te beginnen met naar het einde toe een knap stukje sologitaarwerk van Tom Vanstiphout.

Was vorig jaar al als single op de markt en meteen goed voor de charts.

Het nummer start met een simpele maar knappe drum-riff van Wouter Tornhout, al snel gevolgd door het zwoele stemmetje van een Amaryllis op haar best.

Met passie gezongen, maar dat zal ook het geval zijn bij alle songs die volgen.

Oe-oe-oe, Oe-oe-oe , Oe-oe-oe, Oe-oe-oe  !

We zijn bij de intro al helemaal weg van dit nummer.

Met Marc Bonne aan de drums, dan weet je al dat het tempo strak zit.

We kennen de man nog van de seventies, toen we zelf nog met The Garnets de Vlaamse poppodia afdweilden.

“Liefde van mijn leven “.

Zou het over haar vriend Serge gaan, die ze twee jaar terug leerde kennen?

De tekst laat alvast niets aan de verbeelding over, en de emotie spat zo van de zanglijnen af.

“Het voelt alsof we elkaars puzzelstukje zijn” zei Amaryllis in Het Laatste Nieuws, toen ze Serge net had leren kennen.

Nu twee jaar later loopt ze niet alleen in de clip met haar puzzelstukje rond, maar ook in het echte leven.

Er bloeit nog altijd iets moois, aan de appelbloesems in de clip te zien.

In het nummer zit opnieuw een heel knap solostukje op gitaar, alweer getekend Tom Vanstiphout.

Het derde nummer op de full CD is meteen goed voor de titelsong.

Olala, wat is dit een mooie ballade.

Zeggen wij.

Wij, die het niet zo direct op slepertjes als deze hebben gemunt.

Geen betere zangeres als Amaryllis Temmerman om dit soort nummer naar een luisterpubliek te brengen.

Hoofdtelefoontje opzetten, je door niets laten afleiden en gewoon genieten.

De tekst op zich is al waanzinnig mooi, maar dat zijn ook de arrangementen.

Met een zwoel klinkende saxofoonsolo van Frank De Ruyter erbovenop.  

In 2004 heette het nog “ Een mooie tijd “, maar dat was een single van Amaryllis die toen werd uitgebracht op het JBS-label.

Deze “ Mooi tijd “ dateert van 2015 en was als single ook al goed voor een hoge “Ultratop”-notering.

Tekst en muziek zijn van Jan De Campenaere.

We houden hier wel , vooral bij de eerste strofe, van het ietwat hese, fluisterende stemmetje van Amaryllis, ondersteund door de backing vocals van Nina Babet.

Broer Bert Temmerman heeft intussen het nummer in een mooie clip gegoten, wat het ietwat meer verteerbaar maakt voor de gewone consument.

Voor ons het meest commerciële nummer op de full-cd.

Met een heel geslaagde en herkenbare intro.

Zeker één van de beste songs die op het album staan.

Nina Babet zorgt ook hier voor de backing vocals.

“Nu of Nooit” werd twee jaar geleden ook al als single op de markt gebracht, toen Amaryllis nog in maagdelijk wit, niet onder, maar boven de al even maagdelijk witte lakens lag.

In de clip die de single moest ondersteunen althans.

“ De zon schijnt door de ramen, de krant valt in de bus.

En dan open jij je ogen, ik sluit ze met een kus “

zingt Amaryllis, terwijl ze intussen, in beeld, ook de rits van haar jekker sluit.

De opname van de clip zelf verliep trouwens niet rimpelloos;

We maakten er toen deze reportage over :

http://www.in-the-picture.be/cms2/index.php/archief/17-archief/57-amaryllis-temmerman-with-a-little-help-from-my-friends-f-ck-murphy

 Vorig jaar als single op de markt, nu dus ook op het full album.

Het country getinte “ Ik mis je zo “ bekoort ons wel .

Er beweegt een leuk “steel (?)-gitaartje “ en de “gedubde” stemmetjes kleven enig aan elkaar.

De tekst klinkt als “ it's complicated “, maar is alweer poëtisch mooi neergeschreven.

De nieuwe single van Amaryllis doet ons denken aan het diepgaand interview dat we twee jaar terug met haar hadden : “ Het is allemaal heel emotioneel bij mij “.

En op de vraag hoe het met de liefde zat : “ Het is een moeilijk parcours met heel veel hindernissen”, klonk het toen.

Het lied gaat over een relatiecrisis tussen mensen die het allebei heel drukken hebben, en niet altijd de tijd hebben voor elkaar.

Is dit een terugblik op “ Nu of Nooit “ ?

Alweer knappe arrangementen , met Remko Kühne aan de klavieren en een Amaryllis die haar eigen backingvocals doet.

Haar stem doet ons hier een beetje denken aan die van “ Maggie MacNeal “ in die schitterende ballade “ Terug naar de kust “.

En laat dat een heel groot compliment zijn.

 Er steekt een beetje te weinig variatie in de melodie om ons muzikaal welkom te voelen in dit nummer.

Het middenstuk en einde voelen zelfs ietwat vreemd aan.

Zelfs een paar keer opnieuw luisteren helpt ons hier niet vooruit.

De tekst is hier , zoals bij alle nummers op deze full CD , behoorlijk diepgaand.

De muziek van “ De Laatste Nacht “ is dat ook.

Niet zo makkelijk verteerbaar voor de gewone concertganger dus.

Toch gaat er een enig sfeertje van deze song uit.

We zien het perfect passen bij een lange terugrit, midden in de nacht, alleen in de auto.

Daar zal het zeker voor een “kippenvelmomentje” zorgen.

Op het eind mag Frank De Ruyter zich nog eens volop laten gaan met een uitmuntende solo op de sax.

 In 2004- ja dat is al 13 jaar geleden - stond Amaryllis er mee in de voorrondes van Eurosong.

Toen heette het nog voluit “ God in alle eenvoud “.

Alleen God mag weten waarom hij nu niet meer in de titel zit.

De tekst is alweer heel diepgaand en ook de arrangementen sluiten al even zwaarmoedig erbij aan.

Zware stuf toch om dit knap gemaakt album af te sluiten.

Mocht voor ons toch op een minder melancholisch nootje zijn geëindigd.

Maar hoe klinkt weer het gezegde, “de beste wijn houdt men voor het lest”.

(willy van bouchaute)

(foto's : rudi kockelbergh)

“ Dromen & Drinken “ van Amaryllis Temmerman is uitgebracht op het “Plansjee” label, wordt verdeeld door CNR en ligt nu ook als fysiek exemplaar in de platenzaak.

Het is uiteraard ook digitaal verkrijgbaar via diverse kanalen.

Voor nog meer info : http://www.amaryllistemmerman.be

“Schatten op zolder”.

U vindt ze lang niet op elke zolder, en lang niet altijd zijn ze zo uniek en belangrijk dat ze uit zichzelf vragen om met de buitenwereld te worden gedeeld.

Wel zo op de zolder van Georg Kluger, wiens nazaten er na diens overlijden op een aantal van zijn dagboeken stootten.

Dagboeken met verhalen over een moeilijke en lang niet alledaagse jeugd, met net de tweede wereldoorlog voor de deur.

Beginnend met het afscheid van zijn ouders in Wenen – veertien was hij toen - niet wetende of hij ze ooit nog zou terugzien.

Zijn vader was er zaakvoerder van een schoenenfabriek, en niet onbelangrijk, Jood.

Zij het dan niet-praktiserend.

Omdat het eind jaren 30 voor Joden te gevaarlijk werd in Oostenrijk, stuurde hij zijn zoon voor zich uit naar België met de belofte hem snel achterna te zullen reizen.

Eens van de Rode Kruistrein in Antwerpen afgestapt, wachtte er Georg echter niet de warme opvang die hem in het vooruitzicht was gesteld.

Het werd het begin van een lange kruistocht doorheen diverse internaten en instellingen, van Kalmthout, over Leffinge naar Bassines. met mensen om zich heen die hij aanvankelijk nauwelijks kende.

Intussen was ook in België de oorlog uitgebroken, en zijn het meestal angsten en gruwelijkheden die zijn tienerjaren doorkruisen.

De vraag blijft prangend : “Zal hij zijn ouders ooit nog terugzien?”

Bij de dagboeken vind de familie ook nog een briefje met de duidelijke boodschap : “ Wat mijn kleinzoon weten moet “.

Georg Kluger was de oom van Karine Van den Heuvel, vrouw van ondernemer Fernand Huts, en vroeger rechter bij de rechtbank van eerste aanleg in Dendermonde.

Karine dook samen met auteur Ivo Pauwels twee jaar lang in het verleden van haar oom .

Ivo kneedde de resultaten van deze tweejarige zoektocht tot een aangrijpend verhaal en

Maarten Van Steenbergen van uitgeverij Lannoo goot het in een lijvig boek van 512 bladzijden lang.

Het was Karine Huts die op de boekvoorstelling het eerste exemplaar in handen kreeg.

Met naast haar (co)auteur Ivo Pauwels en Georg Kluger's kleinzoon – let op de naam - David (middelste foto).

Echtgenoot, zakenman en kunst – mecenas Fernand Huts had ook burgemeester Bart De Wever uitgenodigd op de boekvoorstelling in “ Burcht Singelberg “ in Kallo.

 “Wat mijn kleinzoon weten moet” is een lijvig boek.

U bent er dus niet in een paar uurtjes doorheen.

Maar het leest als een trein.

En u weet waar treinen voor stonden in de oorlogsjaren 40-45.

We betrappen er ons op, eens we onderaan de rechterbladzijde gekomen zijn, we deze kost wat kost en zo snel mogelijk willen omdraaien om het vervolg van het verhaal te kennen.

We hebben er zelfs meerdere keren een uurtje slaap voor gelaten.

Dit wil dan ook zeggen dat dit boek ongelooflijk knap is geschreven.

Dat hebben we ook aan Ivo Pauwels zelf gezegd op de Tuindagen in Beervelde vorig weekend.

We kennen 's mans taalvaardigheid wel al door menige speeches die we van hem hoorden, en ook wel een beetje van zijn tuinboeken, maar de verhaallijnen in dit boek zijn nog zo veel mooier neergezet.

“ Zonder mevrouw Huts was dit nooit gelukt “ riposteert Ivo, bescheiden als hij is.

Het boek ligt nu in de boekhandel en zal u zeer zeker aangename en spannende herfstavonden bezorgen.

Halverwege is het ook nog eens geïllustreerd met 16 bladzijden foto's, overwegend uit het archief van de familie Kluger.

Uit de mond van Ivo Pauwels vernamen we intussen dat de eerste druk al meteen uitverkocht was.

Wat zo onze woorden van hierboven staaft , en alles zegt over de kwaliteit van het boek.

(willy van bouchaute)

(foto's : anne-marie couliez)

“ Wat mijn kleinzoon weten moet “ ( Karine Huts & Ivo Pauwels )

uitgegeven bij Lannoo , ISBN 978 94 014 4806 2 – NUR320/689

Klik HIER voor DE FOTO'S van de boekvoorstelling

15.000 bezoekers en alleen op zaterdag een spatje regen, de Heilige Clara ziet graaf Renaud blijkbaar toch nog altijd (een beetje) graag.

Wie toch de weg niet vond naar de mooiste tuindagen van het land, kan hieronder even ,op de sluitingsdag, met ons meelopen.

Het enige buitje op zondag liet een regendruppeltje achter op de lens van onze Go Pro.

Maar in een mum van tijd was ook dat verdwenen.

De tweede video zet u op de eerste rij bij de receptie in de VIP tent, een bekend fenomeen dat we nu ook, voor het eerst, op de Tuindagen in Beervelde zien opduiken.

Na een lekker ontbijt in het Ibis Hotel Grand Place, starten we onze tweede trip door Brussel op de Grote Markt.

Wie dit voor de eerste ziet trekt grote ogen.

Het stadhuis (links)dateert al van 1402.

Zijn 96 meter hoge toren , bekroond met een vergulde Sint-Michael die een draak velt, werd zo'n veertig jaar later gebouwd.

Pal rechtover situeert zich “ Het Broodhuis “, ook al uit de 15 de eeuw (1405), zij het dat het een eeuw later met de grond werd gelijkgemaakt en opnieuw in neo – gothische stijl werd opgebouwd.

Nu is er het Museum van de Stad Brussel gehuisvest.

Beide gebouwen zijn omgeven door enig mooie gildehuizen, met heerlijke namen als

De Koning van Spanje, De Kruiwagen, De Zak, De Wolvin, De Hoorn, De Vos, De Sterre, De Zwaan, De Gouden Boom, De Roos, De Berg Thabor, De Faem, De Cluyse, De Fortuine, De Windmolen, De Tinnepot, De Heuvel, De Borse, Het Hert, Joseph, Anna, De Engel, De Gouden Sloep, De Duif, De Gulden Koopman, De Helm, De Pauw, Het Vosje, De Eik, Sint Barbara en De Ezel.

De meeste ervan zijn private woningen en dus niet toegankelijk.

In de doorgang van het huis De Sterre (Karel Bulsstraat, links van het Stadhuis) ligt het beeld van Everaert 't Serclaes.

De legende wil dat meisjes of vrouwen die zijn rechterarm strelen, ofwel binnen het jaar trouwen ofwel zwanger worden, aan de pil of niet.

Je mag zelf kiezen.

Er zit al behoorlijk wat sleet op de arm, zo te zien.

Links van het beeld ziet u een gedenkplaat opgedragen aan Karel Buls, burgemeester van Brussel van 1881 tot 1899.

Omdat de straat de weg wijst naar een andere memorabele bezienswaardigheid doen ook de souvenirwinkeltjes hier hun intrede.

Zoals hier met kussens waarop werken van René Magritte, en “Cuberdons Léopold” doosjes met de beeltenis van Leopold I.

“Tintin “ of “Kuifje” staat hier niet alleen als muurschildering op de gevel, maar heeft met “ La Boutique Tintin “ zelfs zijn eigen verkooppunt.

Ook “Visitflanders” of “Toerisme Vlaanderen” ( aan de andere kant van de Grote Markt dan) in de Grasmarktstraat 61 is eigenlijk meer een souvenirshop dan een dienst voor toerisme.

De collectie oude wielertruien is uniek.

“Mee alle Chinezen, en al zeker met den dezen! “

De Aziaten ( want het kunnen ook Japanners of Koreanen zijn ) zijn er zot van.

Van ons “Manneke Pis” én van onze Brusselse Wafels.

We proberen hier op de hoek van de Stoof- en de Eikstraat, al is het woensdag, er een beetje vroeg bij te zijn, want straks is het helemaal niet meer te doen.

Het Manneke staat er – wegens vandaag geen kledingsponsor – helemaal bloot bij, wat hier en daar - hoe klein de oogjes ook – heel wat gegiechel teweegbrengt.

Bovendien zit er vandaag ook behoorlijk wat druk op de leiding, zodat de verste stralen ei zo na de slagroom op de Brusselse wafels van een extra laagje vocht voorzien.

De Poesjenellenkelder aan de overkant willen we ook wel eens zien, maar die gaat pas om 11 uur open.

Dus keren we even op onze stappen terug, richting Grasmarkt.

De “ Koninklijke St.Hubertus Galerijen “ bestaan uit 3 (winkel) galerijen : De Koningsgalerij, De Koninginnegaleij en de Prinsengalerij.

Ze zijn met glas overdekt, zijn samen 230 meter lang en 8 meter hoog, en dateren uit 1846.

Naast winkels met luxeproducten, historische tavernes en chocolatiers is er ook de “Cinéma d' Art et Essai” en het “ Théatre du Vaudeville”

Het zijn vooral de “chocolatiers “ die hier in trek zijn.

Hongkong en Tokio zijn alweer heel dichtbij.

Het is intussen elf uur, dus we trekken terug naar de hoek van de Stoof- en Eikstraat.

De deur van de Poechenellekelder staat inderdaad open.

We willen absoluut zien hoe het er binnen uitziet.

“ God ziet mij, hier vloekt men niet “.

Lang geleden dat we nog zo'n bordje gezien hebben.

Gods oog ziet dat er behoorlijk wat “Picon” in onze “ Picon au vin blanc “ zit.

Terwijl ons oog dan weer best wat hulp zou kunnen gebruiken om alles te vatten wat hier om ons heen staat.

De Poechenellen of marionetten die vroeger een hoofdrol speelden in de theaterstukken die hier in de kelder werden opgevoerd hangen nu wezenloos aan hun draadjes naast elkaar.

De “Gilles” rechtover ons ademt folklore

De bak met lege flesjes Westvleteren hangt – sinds de Amerikanen dit kleine stukje West-Vlaanderen hebben ontdekt? – omgekeerd aan het plafond.

Het bieraanbod van cafébaas Michel De Triest is gigantisch en met oude flessen zoals Cantillon Grand Cru Bruocsella een paradijs voor de bierliefhebber.

De (korte) trein van woensdagmiddag 12u 16 naar Gent Sint Pieters (richting Brugge) zit stampvol.

Zelfs in het middenpad staan ze neus aan neus en rug aan rug.

Een paar minuutjes eerder lieten we op hetzelfde perron een quasi lege (dubbeldek?) trein naar datzelfde Gent Sint Pieters wegens teveel tussenstops aan ons voorbijgaan.

Soms maakt een mens wel eens een foute keuze in het leven.

Kent u hem nog, de slogan “ De trein is altijd een beetje reizen” ?

(willy van bouchaute)

(foto's : anne-marie couliez)

We sporen vanuit het Gentse naar Brussel Centraal.

De naam van het station staat voor wat hij belooft.

Dichter bij het centrum kan niet.

Het is hooguit een paar minuutjes stappen-lichtjes bergaf dan nog – naar de “ Rue Marché aux Herbes “, zoals de Grasmarkt zo mooi in het Frans klinkt.

We begrijpen nog altijd niet goed hoe Karel Buls ( beeldhouwwerk van Meisenaar Henri Lenaerts ) het volhoudt om daar op het Agoraplein grotendeels met zijn rug naar het “Ibis” hotel gekeerd te zitten.

Zeker nu knappe Manon – ze doet ons zo denken aan de jonge Dalida- er aan de receptie van het driesterrenhotel de klanten ontvangt.

De Française die een jaar geleden omwille van de liefde het warme zuiden verliet , stopt ons met de glimlach onze keycard in de handen, waarna een snelle lift ons naar de vijfde verdieping brengt.

Door het raam van onze kamer zien we vlakbij de torens van de Sint-Michiels en Sint-Goedele kathedraal ( begin 13 – de eeuw ), waar 58 jaar geleden (in 1959 ) Albert II van België zijn ring over de vinger van de Italiaanse Paola Ruffo di Calabria schoof.

40 Jaar later, in 1999, deed zijn zoon Filip net hetzelfde met de vinger van Mathilde

d'Udekem d' Acoz.

“Gebouwen trotseren de tijd moeitelozer dan mensen”, denken we dan.

Het is net voor de middag en er piept een hoopgevend herfstzonnetje aan de hemel, de trui - voor het geval dat - blijft dus in de valies.

Stappen door de hoofdstad, zonder eigenlijk doel, het heeft altijd wel iets.

De koninklijk galerijen laten we rechts liggen, daar lopen we morgen wel even doorheen.

Even verder trekt een bord met sierlijke letters, zomaar van uit het niets, onze aandacht.

Het wijst de weg naar “ Au Bon Vieux Temps “, een oude herberg in één van de vele verdoken gangetjes ( impasses ) die Brussel zo onbezonnen interessant maken.

Het houten plafond zou nog dateren uit de tijd van Filips II en de Delftse tegeltjes die in de houten tafels zijn verwerkt stammen ook al uit lang vervlogen jaren.

Boven de toog hangt een kooi met een (houten) vogel in, wiens boodschap ook al thuis hoort in een ver verleden : “ vogeltje buiten, manneke buiten”, “vogeltje binnen, manneke binnen”.

Zo ging dat in tijden zonder smartphone.

Het is druk op het middaguur in de “ Rue Neuve “, nog altijd dé winkelstraat van Brussel.

Halverwege dit shoppingparadijs- we weten het nog van vroeger – bevindt zich vreemd genoeg één van de rustigste plekjes van Brussel.

De “Notre-Dame de Finistère” dateert uit de XVII-de eeuw en is een mix van barok en klassiek.

Het loont echt wel de moeite om hier even binnen te gaan.

U mag gerust iets in het offerblok deponeren, maar dat hoeft niet.

In zo'n offerblok zit trouwens alleen het klein geld.

Voor het grote geld moet u ietsje verderop zijn (zie rechtse foto's) , gewoon de Kruidtuinlaan oversteken en u ziet het.

In de bijbel was er trouwens ook al sprake van een toren, die van Babel.

Intussen weet men al waartoe die heeft geleid.

We laten de torens achter ons, en wanen ons meteen in een stukje Marrakesh, Tunis of een andere Mediterraanse stad.

Het is niet de eerste keer dat we de “Rue de Brabant “ in de schaduw van het Noordstation aan doen.

We herinneren ons dat we er ooit nog, met een vriend van ons, op zoek gingen naar een satellietontvanger en bijhorende schotelantenne.

De ganse straat stond er vol van.

Bloeiende business blijkbaar toen, vooral in de smartcards die in zo'n ontvanger moesten...

“ Super Quartz “ staat er in blauwe letters met witte achtergrond op de gevel.

Dat valt mee, want de batterijtjes in al onze polshorloges, en het zijn er vier, hebben het toevallig, het laatste gisteren, begeven.

“Dat is dan 16 euro” zei de vriendelijke man vanachter zijn kleurrijk geladen toog.

Daar krijgen we in eigen gemeente hooguit één uurwerk mee aan de praat.

“ van Sony “ gaf de man in kwestie ons nog mee, vooraleer hij de batterijtjes vakkundig en eigenhandig plaatste.

Nu 2 dagen verder, lopen al onze uurwerken nog steeds,.

Dat “van Sony” zou dus best kunnen.

De Brabantstraat is langer dan je denkt.

Dat merk je pas, als je dringend aan plassen toe bent.

Ver op het eind, aan de kruising met de “ De Potterstraat “, is het eerste café waar je daarvoor terecht kan.

En alleen “ pour les cliènts “ staat er in slordig handschrift op het al even slordig papiertje aan de voordeur.

Vele leuke zaken zijn de laatste jaren uit het Brusselse straatbeeld verdwenen.

We denken bijvoorbeeld aan “ Le Jardin de Melanie “, de “cosy” kledingzaak rechtover de “Muntschouwburg”, waar je heel aparte communiekleding vond.

Goed dat het bord “Brussel Ceremony “ hier nog prijkt aan de Boulevard Adolphe Max nr. 78.

De zaak van “Monsieur Bautista” was ooit een naam als een klok in hartje Brussel.

De Spanjaard, 76 intussen, woont nu in Sevilla maar pendelt toch nog af en toe eens over en weer.

Iemand anders houdt nu de winkel draaiende.

Al voorspelt de affiche met het voor zich sprekende “ à louer “ toch niet veel goeds.

In de schaduw van het Beursgebouw ligt één van de mooiste en best bewaarde etablissementen van de hoofdstad.

“ Le Cirio “ heeft nog altijd de grandeur van weleer.

In de tweede helft van de negentiende eeuw (1886) vestigde de Italiaanse zakenman Francesco Cirio er een verbruikssalon.

Zowel de voorpui als het interieur, deels neo-renaissance, deels art nouveau, zijn beschermd.

In lang vervlogen tijden kwamen rijke beurshandelaren hier na hun beursverrichtingen een glas drinken. Bier dronken die niet, wel champagne.

Dat was de meest ondernemende dames uit die tijd al snel opgevallen.

Wanneer de beurshandelaar een minder goeie dag had gekend, gebeurde het wel eens dat hij een “ half om half “ bestelde.

Het glas werd dan maar voor de helft gevuld met champagne en verder aangelengd met witte wijn tot het helemaal vol was.

Dan was het voor de dames niet het moment om op de man af te stappen.

Ook dat hadden ze al snel door.

Er doet trouwens nog zo'n pikant verhaaltje de ronde.

Achteraan links zijn er de toiletten met 2 aparte toegangsdeuren.

De linkse deur voor het herentoilet, de rechtse leidt naar dat voor de dames.

Binnen, tussen de twee ruimtes , was er een klein verbindingsdeurtje dat alleen langs de dameszijde kon geopend worden.

Zag men even later de heer én dame door dezelfde deur weer naar buiten komen, dan was de afspraak geregeld en bezegeld.

Dat “tussendeurtje” zit er nog steeds.

Of het nu nog voor hetzelfde doel gebruikt wordt?

Soms wil een mens niet alles weten.

Zeker is, dat ook de “half om half “ hier nog vaak besteld én geschonken wordt.

De avond valt stilaan over Brussel.

We kleden ons even om in het hotel en gaan - los uit het vuistje - op zoek naar een knus plekje om de honger te stillen.

Van de glorie van de “Rue des Bouchers” , ooit zo fier bezongen en geroemd door “Brusseleir” Johan Verminnen, is niets meer te merken.

Ook “La petite rue des Bouchers” is quasi “ foutu “.

Wat was hier ooit gezellig toeven!

Van het prachtige interieur van “ (Le Jardin de) L' Ilot Sacré “ , ooit één van de mooiste restaurants in dit smalle gezellige straatje, blijft ook al weinig meer over.

Doorstappen is de boodschap.

In de doorsteek naar de Grote Markt ( de Vlees- en Broodstraat ) trekt een blauw-witte pancarte met molens onze aandacht.

“ Grillade au feu de bois “ staat er in sierlijke letters op de vensterruit, ondersteund door een lichtreclamebox die “ Restaurant El Greco / danse/ musique “ afficheert.

De hoofdingang schijnt zich aan de Grote Markt te bevinden, maar de baas maakt ons meteen duidelijk dat we ook langs hier naar binnen kunnen.

“ Hij woont in Meise “, vertelt hij ons later aan tafel.

“En John Terra is een buur van hem “.

“Ook Wendy (van Wanten) is hier al komen eten”, weet hij.

“Ze hangt hier zelfs aan de muur”, zegt Jannis.

De Vlaamse artiesten zitten blijkbaar diep in zijn hart.

“ Ze maken zelfs reclame voor mij in de boekskes “, waarbij hij om zijn woorden te staven een oud exemplaar van “Familie” te voorschijn haalt.

Vandaar dat het geld hier aan de muren lijkt te groeien.

Wat wij dan weer kunnen staven met bovenstaande foto.

De “agneau en papilote” is heerlijk, net als de “ steak champignons à la crème “.

De “Kleoni” vin de patron is ook al een openbaring, en een Griekse “Ouzo” heeft ons nog nooit teleurgesteld.

De Grote Markt is vanavond dinsdag 3 oktober volledig in het “ roze “ gehuld.

De mooiste marktplaats van het land schreeuwt hiermee om aandacht voor de strijd tegen borstkanker en brengt daarnaast ook hulde aan Evelyn Lauder (+2011) die samen met journaliste Alexandra Penny de roze lus, het symbool voor de strijd tegen borstkanker, ontwierp.

Het beeld is indrukwekkend, we gaan even op in de stilte om ons heen.

Op de “ Place du Marché aux herbes “ licht ook het “Ibis” hotel op in de duisternis.

Het is er rustig in de hotelbar op dinsdagavond.

Maar “Bas” schenkt ons op dit late uur toch nog een biertje uit.

De Nederlander is hier voor zijn studies, en klust zo een beetje bij.

Al gaat ook heel wat van zijn aandacht naar zijn Braziliaanse vriendin, die in Brussel woont.

De lift naar de vijfde verdieping doet nog altijd wat van haar verwacht wordt.

En de keycard opent zelfs laat in de avond probleemloos de deur.

Benieuwd hoe het ontbijt er morgen zal uitzien

(willy van bouchaute)

(foto's : anne-marie couliez)

Alle info & tickets : http://www.parkvanbeervelde.be/nl/de_tuindagen

interview met graaf Renaud de Kerchove de Denterghem

Eens provinciale verkiezingen voorbij is het altijd nog een aantal weken bang afwachten.

“Ben ik bij die laatste 30 finalisten, of ben ik dat niet ?”

Die zekerheid is er pas wanneer iemand van het Nationale Comité van Miss België voor je deur staat met een envelop.

Het openen van die envelop is verder bijzaak en louter formaliteit.

Tot die heuglijke vaststelling kwamen we na het bekijken van het in de Carré afgedraaide filmpje, waarbij de magistraal in scène gezette vreugdetaferelen zo van het scherm spatten.

Het (misdienaars) rode lint van “ Finaliste Miss Belgium 2018 “ werd niet aan huis geleverd.

Daarvoor moest je op vrijdagavond 29 september in Willebroek zijn.

Net als die 29 anderen die ook bezoek aan huis hadden gekregen en bij het openscheuren van de envelop ook “ Oh, my God ! “ hadden geroepen.

Het buitenterras van de Carré kleurde gisteren dan ook voor even zwart-geel-rood.

Kort een babbeltje slaan met de pers, je lintje showen voor de fotografen, en hop naar binnen om voorgesteld te worden door Noémie (Happart, MB 2013) en Justine (De Jonckheere, MB 2011)

Paraderen op een podium in de kledij van “Caroline Biss”.

Voor sommigen een droom die vandaag werkelijkheid wordt.

De ene gaat dat al wat beter af dan de andere, maar geen nood want binnenkort krijgen ze alle 30 in het bedrijf van de sponsor een “catwalk” training.

Sommige dames wijzen nu al de uitgang aan, maar daar is het nog wat te vroeg voor.

De campagne duurt nog lang, en wie de nieuwe Miss België wordt weten we pas op 13 januari 2018. De finale is opnieuw in het Plopsatheater in De Panne en wordt door de televisiezender “ Fox “ live op antenne gebracht.

De X hier vanavond op de schermen - en op de T-shirts - moet u niet op gedachten brengen.

Er is niets mis met de benen van de meisjes.

De X staat alleen voor X-gin, het bedrijf van Nancy Dedeyne, ook sponsor van Miss België.

De galakledij die we vanavond te zien krijgen komt uit het Gentse atelier ExC van Ebru Koyuncu en is al even knap als de ontwerpster zelf.

Soms wel eens gedurfd met hoge split zoals hier bij Justine Willemse ( we hebben onder een interview met de Arendonkse ) , maar altijd chic.

Wie ook knap zijn, hier in bikini van Nicky Nobel , zijn Miss West-Vlaanderen Hélène Frederiks (links) en haar 1-ste eredame Alysia Vandenabeele ( gans rechts).

Net als Miss Antwerpen Angelina Flor Pua ( midden ).

Hou deze drie maar extra goed in de gaten.

Angeline (Flor Pua) heeft vanavond (via de Sms-actie) een scooter ter waarde van 3000 euro gewonnen, en doet haar medekandidaten teken van “ Spring maar achterop “.

Wat die , zo te zien, dan ook voluit proberen.

Of Angeline overweg kan met zo'n scootertje?

Pff..., de Antwerpse is wel wat anders gewoon.

Angeline zit immers in haar laatste jaar “Vliegacademie”.

Straks met het vliegtuig op reis met Miss België?

“ This is your captain speaking !“

(willy van bouchaute)

( foto's : ivan bracke )

KLIK HIER voor DE FOTO'S 

interview met Justine Willemse ( Arendonk )