Herinneringen.

Wat goed dat die er zijn !

Sommige hebben we van onszelf, andere werden ons verteld.

In de wetenschap dat ze de innerlijke mens verrijken, dragen we er best zorg voor.

Zo vond Karine Van Den Heuvel (echtgenote Fernand Huts) de verhalen die haar moeder haar ooit vertelde zo aangrijpend dat ze die absoluut wou doorvertellen.

Het is dan een zegen iemand in de omgeving te hebben die niet alleen een luisterend oor biedt, maar ook nog eens over de gave beschikt om die verhalen meesterlijk neer te schrijven.

Met een begenadigd auteur in de buurt als Ivo Pauwels – intussen vriend 'des huizes' – zou dat zeker lukken.

Te meer dat Ivo haar eerste verhaal over ' Wat mijn kleinzoon weten moet ' zo aanschouwelijk en pakkend had neergepend dat deze, in boekvorm gegoten , oorlogskroniek een waar succesverhaal werd.

En zie, nu bijna exact drie jaar later, ligt het boek ' Wat mijn moeder mij vertelde hier' voor ons.

Het verhaal start in het Mechelen van eind jaren '30.

De nakende oorlog is heel dichtbij de eigen deur.

De 3 zusjes Calluy: Vicky, Désirée en Alice beleven er hun eerste liefdesavonturen, en vinden daarin steun bij elkaar.

Pa is goed bevriend met kruidenier Dolf Verbraecken, en ma krijgt regelmatig madame Vernon, de tweede echtgenote van de plaatselijke bakker op bezoek.

Des, de middelste van de zusjes, is helemaal weg van diens oudste zoon Roland.

Maar die schijnt meer aandacht te hebben voor Vicky ,de oudste van de 3, terwijl die dan weer een oogje heeft op Jef, die knappe rechtenstudent.

Hun tienerleven ziet er uit zoals dat van elke doorsnee jong - adolescent, tot de dag dat de oorlog hun wezen en denken helemaal overhoop gooit.

De familie ontvlucht even de gruwel naar Frans - Vlaanderen, maar is net iets te vroeg terug om te ontsnappen aan de hevige bombardementen op hun thuisstad.

Het verhaal op zich is zo boeiend dat het boek vraagt om in één ruk te worden uitgelezen.

Dat vergt toch wel ietwat van onze tijd, want het telt zomaar liefst 301 pagina's.

Laat ons meteen zeggen dat geen enkele van die 301 bladzijden ons ook maar één moment heeft verveeld.

Er zijn weinig auteurs die erin slagen om de lezer van bij het eerste hoofdstuk van hun boek zo het verhaal binnen te sleuren.

Dat heeft uiteraard heel wat met de eigen, kleurrijke, schrijfstijl van Ivo Pauwels te maken.

Op pagina 95 staat een volzin van – we hebben ze geteld - zomaar liefst 40 woorden, en toch leest die even vlot als een trein over de rails gaat.

Enig mooi ook hoe sommige zinsneden worden ingekleurd.

Wat vind u van deze ? : ' Ook de afgeleefde lederen zetel zucht heel even wanneer ze zich erin neervlijt.'

Of , ' Ze behoort tot die blauwe, zuivere lucht zonder donkere wolken waarin hij als parachutist zo graag vertoeft '

En ' hij is een scharrelgraantje minder op zijn gemak '.

Wat is dit toch allemaal enig mooi neergeschreven !

Wie het Mechelen van vroeger een beetje mocht kennen, ziet zichzelf zo Café Bachus, Den Beer, of L'Amitié binnenstappen.

Omdat we zelf , al was het dan meer dan twintig jaar later, onze legerdienst deels in de Baron Michel kazerne vervulden, kennen we stad toch ook een beetje en stappen we zo mee door de Bruul en de Consciencestraat, en zien we dan ook de Dossin kazerne voor ons.

Waar zich tijdens de oorlog vreselijke taferelen afspeelden.

Voor de nostalgische warmte in het boek zorgt de goede oude Surdiac kachel, waarvoor zelfs de Minervachocolade van Martougin gaat smelten.

We kijken even mee in de 'ijskoele' ogen van Greta Garbo en voelen zo de hete adem van die andere Grete ( Natzler ) , de Weense sopraan die naast het zingen ook nog vlotjes de acteerkunst beheerst.

De botanicus in Ivo Pauwels laat u meekijken bij het tellen van de madeliefblaadjes

die - zo komt u te weten - altijd oneven in aantal staan.

Al begrijpen we er de ballen van, het West-Vlaams komt met ' ne kalisjeklutser ' en

' da's tielik op de loeten ' ook even aan bod.

Zinnetjes als ' Straatverbod van 20 tot 5' , ' Binnen blijven, waag u niet op straat ' , 'De scholen zijn voor onbepaalde tijd gesloten' en ' Goed nieuws bestaat niet meer' klinken dan weer akelig dichtbij.

' Geen zorgen maken ' brengt dan weer de hoop die ieder mens nodig heeft om te overleven.

Het is een verademing dat het boek nu verschijnt, in deze bizarre tijden waar het ook vechten is, tegen een onzichtbare vijand weliswaar.

En waarvan we weten dat eens de strijd voorbij, het gevaar nog altijd in een klein hoekje schuilt.

' Wat mijn moeder mij vertelde ' krijgt bij ons een ereplaatsje, dat bekomt het zeker ook bij ! 

Het boek is uitgegeven bij ' Lannoo ' en ligt nu in de winkel.

ISBN 97894014 72340

(willy van bouchaute)

Wie de reportage rond het boek ' Wat mijn kleinzoon weten moet ' nog eens wil nalezen, klikt dan maar hier.